Biten aşklar hüzünlendirir insanı, çaresizliğe ittirir, kimsenin olmadığı yalnızlığın bastırdığı zamanlarda ağlattırir, mutlu olduğun zamanlarda bile bir kırgınlık vardır yüreğinde, o varken hayattında yolda yürürken bile sebepsizce güllerdin ya :)) şimdi ise kendi kendine ağlarken görürsün kendini, yalandan gülmeyi öğrenirsin, suskunluğa gömülmeyi öğrenirsin, yalandan " iyiyim" dersin soranlara; çünkü olanları anlatmaya gücün yetmez, hasret çekersin ama yapacağın hiç bişey yoktur, susar dalarsin uzaklara, o da beni düşünüyormudur diye düşünürsün, sonra onunla geçirdiğiniz güzel günler aklına gelince yüzünde bi tebessüm oluşur ve aniden ayrıldığınız gün canlanır gözünün önünde yüzün yine asılır ve kendi kendine "ben onu sevmiştim ya" dersin belki kendine bile itiraf edemezsin ama sen onu hala seviyorsun....
( bu şiir benden çey'e gelsin )
