YAŞIYOR MUSUN? ÖLÜYOR MUSUN?

MUTLU SON

Hep sevecekti beni ve bende onu. Biz'e ayrılık hiç uğramayacaktı. O ve ben'den başka kimse olmayacak, hayat önceliklerimizde biz ve bize dair şeyler olacaktı. Hayatımızın her anında büyüyecekti sevgimiz. Ölüm bile ikimize olacaktı. O bir gün ölürse ben, ben ölürsem o gelecekti arkamdan beş dakika düşünmeden. Dünya iki kişilik olmasada onun içinde benim içinde iki tek kişi yaşayacktı. Birinci ve ikinci tekil şahıslar unutulmuştu bizde. Yapamazdık biz birbirimizsiz, olmazdı, olamazdı. Ama oldu. Günler geçtikçe, belki daha çok sevdik birbirimizi söylediğimiz gibi ve sevgi zirvede yaşadı bir süre. Sonra başladı bir düşme. İnişler çıkışlar gittikçe arttı. En küçük tartışmalarda bile kızabilir olduk birbirimze. Kıskançlığımız hayatın iki kişilik olduğu hevesimiz, hayatın bizden ibaret olduğu düşüncemiz kayba uğrattı bizi. Günden güne yok oldu, yok olduk. Başlarda ben onu kaybettim, sonra o beni. Yada önce o beni sonra ben onu. Yavaş yavaş ayrılığın sessizliği çöktü üstümüze. Biz kaltı ortadan ve aldı şahıslar yerini. Her sabah aklında uyandığımın nadir gelir oldum aklına, her akşam sevgi sözcükleriyle uyutulan ben aşka uyutulur oldum. Yapmacık hareketler çoğaldı içten içe ''seni seviyorum'' demek için bile düşünür olduk. Kurduğumuz hayallerin gerçek olmayacağı gerçek olmayacağı gerçeği bir tokat çarptı yüzlerimize. Belki istemedik ayrılığı, tüm bunlara rağmen denedik eskisi gibi olmayı. Azalan ve tükenmeye yol alan sevgimizi çoğaltmaya çalıştık. Oda bende sevmeye uğraştık.
Ve beklenen son gün geldi, bitişimizi izledik. İkimizde biliyorduk bir şeylerin tükendiğini. Ve bitmesi gerektiğini. Bitti. şimdi kimseyi istemiyorum hayatımda, korktuğumdan değil ya da sevmeyeceğimden. Ben onda kalsın istiyorum ''aşk''. Onunla hatırlamak istiyorum  kurduğum onca hayali. Olmasa da olmayacak olsa da, hatta olmasını bende istesemde ''özel'' kalsın istediğimden. Yeni birileri mi ? Tercihim yanlızlık elbet, ama '' yeniden'' demeye yok istek.