Wolf or hunter?

1

'Ik zat midden in het tweede lesuur,' zeg ik met een snik in mijn stem. 'Meneer van Haaren kwam me halen en zei dat ik snel naar huis moest gaan! En nu zeg jij dat het niks belangrijks was. Dat ik gewoon zomaar uit de les werd gehaald voor de fun.' Ik smijt mijn tas op de grond. Ik wist dat mijn moeder iets verzweeg. Ik wist dat ze iets wilde vertellen, maar zich toen toch had bedacht. Ze verbergt zoveel voor mij.

Niet dat ik dingen aan haar vertel. Ik heb nooit echt een band met mijn moeder gehad. Mijn moeder leek nooit echt om me te geven. Toen ik dertien was had Tim het met me uitgemaakt. Stampvoetend was ik naar boven gerend en daar had ik per ongeluk een vaas omgegooid. Met tranen in mijn ogen zat ik op bed. Mijn moeder heeft me alleen maar op m'n kop gegeven en mijn laptop afgepakt. Ze heeft nooit gevraagd waarom ik zo boos was. Niet dat ze überhaupt wist dat ik een vriendje had.
Mijn vader daarin tegen is mijn grote held. Helaas is hij vaak weg voor zijn werk. Nu zit hij bijvoorbeeld in Amsterdam.

'I-ik,' mijn moeder zwijgt. 'Waat!' Schreeuw ik. Mijn moeder tilt haar hand op en slaat me in mijn gezicht. Verschrikt wrijf ik met mijn hand over mijn wang.
'Mieke is weg' zegt mijn moeder zonder enige emotie. 'Wat?!' Ik zwijg. Ze kan niet weg zijn dat zou ze me nooit aandoen. Ze is zeg maar mijn beste vriendin. 'Nee, alsjeblieft dit is toch een grapje? Is ze weggelopen? Is ze dood? Sinds wanneer?' Ik huiver wat nou als ze is ontvoerd. 'Sinds gisterenavond' zegt mijn moeder terwijl ze haar vuisten balt.
'Maar mam, dan heb jij haar voor het laatst gezien. Je zei dat ze bij een vriendin was toen je terug kwam van wandelen. Wat heb je gedaan.'
Mijn moeder zwijgt.
'Mam , waarom ben je zo rustig. Waarom ga je haar niet zoeken!'
Ik zie hoe ze haar handen opent. Ik schrik. Haar nagelafdrukken zitten diep in de binnenkant van haar hand gegraveerd.

We staan hier zeg, maar al vijf minuten levenloos naar elkaar te staren. Waarom is mijn moeder zo neutraal? Het laat woede in me vrij. Ik voel mijn ogen branden en verbreek dan de stilte:

'Als jij haar niet gaat zoeken doe ik dat wel!' Ik voel me sterk. Ik voel me moedig, moediger dan ooit. Ik heb het gevoel alsof mijn ogen licht geven. Maar dan grijpt mijn moeder me ruw bij mijn arm en sleurt me naar de gang. Daar opent ze de deur van de kelder en smijt me erin. 'Ik heb niks met haar afwezigheid te maken' snauwt ze. Ik dender van de trap af. Dan hoor ik een luide klik. Heeft ze de deur op slot gedaan? Mijn hoofd bonkt. Heeft ze me opgesloten in dit stink hok. Verbouwereerd blijf ik liggen.

Ik heb geen besef meer van tijd. Misschien lig ik hier al vijf minuten misschien al wel tien. Of misschien wel een heel uur. Tranen stromen over mijn wangen. Na den tijdje sta ik op en ga ik op zoek naar het licht knopje. Hebbes, het licht floept aan. Verschrikt kijk ik naar mijn knie. Op mijn knie zit een grote wond omhult door stof en zand.

Maar dit is wel mijn laatste probleem, want dat is nu wel mijn laatste probleem. Waarom heeft mijn moeder me namelijk opgesloten? Waarom werd ze ineens zo agressief ? En laat ze me er ooit nog wel uit? Vast wel toch: ze is mijn moeder?

~ Heey ik hoop dat jullie het verhaal leuk vinden~ XOXO Leviene