Typical

I

Lola wordt wakker en kijkt op de wekker.  'Oh chips, het is al half acht!'. Snel staat ze op en kleed ze zich aan. Ze rent naar beneden en pakt een boterham en wat geld. 'Die boterham eet ik op de fiets wel op' en snel racet ze naar school. Eenmaal op school kwam ze toch te laat. 'Ga maar een briefje halen' had haar docent gezegd. Dus ze liep richting de conciërge. Ze liep door de lege gangen en had toen al geen zin meer in die dag. Bijna was ze bij de conciërge toen er een grote brede man langsliep. 'Die heb ik nog niet gezien' dacht Lola bij zichzelf. 'ach ja, zal wel een vader van iemand zijn of zo' dacht ze erachteraan. Maar toen ze een briefje had gehaald en weer terug het klaslokaal in wilde, was de deur op slot. 'Ik ben vast bij het verkeerde lokaal' dacht ze. Maar toen ze ging kijken was dit toch echt haar lokaal. Ze hield haar oor tegen de deur en luisterde. Ze hoorde een stem, een mannenstem: 'je werk mee of wij laten je meewerken!' hoorde ze de man zeggen. 'oh oh, dat kan nooit goed zijn!' en ze rende terug naar de conciërge. 'Er is een man in lokaal 104 en en', verder kwam ze niet. Ze barstte in huilen uit. Waarom? ja dat wist ze zelf eigenlijk ook niet. Van de schrik zei de conciërge. 'Ga maar rustig zitten en ik kijk wel even bij lokaal 104' zei de conciërge. Tien minuten gingen voorbij, maar de conciërge was nog steeds niet terug. twintig minuten verstreken en zelfs na dertig minuten was hij nog niet terug. 'Nou dan ga ik zelf maar kijken' mompelde Lola zachtjes.

Lola liep naar lokaal 104, ze vond het best spannend ondanks al die keren dat ze deze gang al gelopen had. eindelijk was ze bij lokaal 104. niemand te zien. ze deed de deur open. 'Waar is iedereen?' dacht ze bij zichzelf. Al haar klasgenoten waren weg en zelfs de docent en de concierge was spoorloos verdwenen. Ze rent naar huis. Zo snel als ze kan. Sneller. Nog sneller. uren lijkt het te duren voor ze thuis is. Maar dan eindelijk is ze er. Ze belt aan. Niemand. Ze belt nog een keer aan. Niemand. Ze belt nog 1 keer aan 'als er nu niemand is, bel ik 112' fluisterd ze huilend. Haar moeder doet open. Eindelijk. ze rent op haar moeder af en barst in tranen uit. 'och kindje toch' zegt haar moeder als Lola het hele verhaal heeft verteld. 'Wat moet ik doen?' vraagt Lola. 'Laten we wachten tot morgen. je bent veel te overstuur nu om het aan de politie te vertellen' zegt Lola's moeder.

De volgende morgen kijkt Lola op haar wekker. 7:00 is het om precies te zijn. Lola wil naar beneden gaan en zich klaarmaken voor school, tot ze zich herinnerde wat er de vorige dag was gebeurd. Ze gaat naar de slaapkamer van haar moeder en gaat op het grote hemelbed liggen. haar moeder slaapt nog. tien minuten later heeft ze er geen zin meer in en gaat ze ontbijten. Tot haar grote verbazing hebben ze post. Het is voor haar. Ze pakt de brief en begint te lezen. Als ze ziet wat er op de brief staat begint ze te gillen. En hard. Ga niet naar de politie, want je wilt niet weten wat er dan gebeurt xoxo. Haar moeder komt aangestormd. 'wat in vredesnaam is er hier aan de hand?!' vraag ze.