" Αυτός-Εσύ "

Γιατί τόσο κολλημένη?

Τον θες. Τον θες δικο σου, τον θες μαζί σου γενικά τον θες. Θες να φιλας τα χείλη του, να χαιδευεις τα μαλλια του, να αγγιζεις το σωμα του, να μυριζεις σαν εκείνον. Θες να τον κανεις να χαμόγελα και, Θεέ μου, ποσο ομορφο χαμόγελο εχει. Ποσο ομορφος είναι όταν χαμογελάει. Και αυτος ο ήχος που βγάζει καθως γελάει ίσως να είναι ο ομορφότερος ήχος που εχεις ακούσει ποτε στην ζωή σου. Θέλεις να του μιλάς χωρίς να φοβάσαι, θέλεις να τον κοιτάς χωρίς να σου λένε "καρφωνεσαι, καρφωνεσαι μην κοιτάς". Θέλεις να μην παίρνεις τα ματια σου απο πανω του. Θέλεις να τον χαζευεις. Ναι! Αυτή είναι η σωστη λέξη. Να τον χαζευεις να τον παρατηρεις. Θες να ξέρεις τι κανει, πως είναι, αμα ειναι καλά, αμα δεν είναι, αμα κοιμάται, αμα είναι ξυπνιος, αμα είναι άρρωστος, αμα είναι εξω βόλτα, αμα είναι στην προπόνηση. Θέλεις να βλέπεις αυτό το πρασινο φωτακι, ναι αυτό που δείχνει αν είναι ενεργός ή όχι, αναμμένο και να λέει πως είναι "ενεργός τώρα". Μα φυσικά δεν εχεις σκοπό να του στειλεις αφού ξέρεις πως μαζί σου είναι εντελώς σνομπ και μιλας μονη σου, όχι, απλα θέλεις να βεβαιωθεις πως είναι καλα. Και αν δεν είναι μεσα; Τοτε μπαινεις και βλέπεις ανα 2 λεπτα αν ξαναμπήκε. Ανησυχεις! Και παντα έχεις την ίδια ελπίδα. Να στείλει. Να στείλει μια, μονο μια φορα εκεινος. Να νοιαστει αυτός έστω και για μια φορα για το αν εσύ είσαι καλα ή όχι. Ως που καποια στιγμη κουραζεσαι και λες "δεν γαμιεται". Κουραζεσαι να θέλεις τόσα πραγματα και να εχεις τόσες ελπίδες και ονειρα.Κουραζεσαι να πιστευεις πως κάποια στιγμή θα νοιαστει εκείνος, όχι όπως εσύ, αλλα θα νοιαστει. Κουραζεσαι αλλα δεν μπορείς να ξεκολλησεις. Και ξέρεις γιατί δεν μπορείς; Γιατί εχεις δεθεί μαζί του. Εχεις δεθεί τόσο γαμημενα πολύ. Είσαι εξαρτημένη απο εκείνον. Αν δεν είναι εκεινος καλά, δεν είσαι και εσύ. Αν εκείνος πονάει, πονάς και εσύ. Αν γελάει, γελας και εσύ. Δεν μπορείς να ηρεμησεις αν δεν τον δεις μια μέρα, αν δεν ακουσεις την φωνη του, αν δεν ακουσεις το γέλιο του. Να τον βλέπεις και να θες να τρέξεις να τον αγκαλιασεις και να τον φιλησεις, αλλα μετα θυμάσαι πως πλεον έχει κοπελα. Θυμασαι πως τον έχει αλλη δικο της. Και στενοχωριεσαι. Και δεν ξέρεις αν αξίζει να στενοχωριεσαι ή όχι. Και να μην ξερεις αν αξίζει ή αν δεν αξίζει γενικα. Το βράδυ να μην μπορείς να κοιμηθεις γιατί τον σκέφτεσαι και κάποια στιγμή σε ποιανουν τα κλάματα επειδή δεν μπορείς να τον εχεις. Και να θέλεις δεν μπορείς. Ποσο ερωτευμένη είσαι τέλος πάντων; Πόση ζημιά σου έχει κάνει? Μάλλον αρκετή ε?Πρέπει να ξεκολλήσεις όμως γιατί ξέρεις πως δεν θα βγει πουθενά ....

Και αν ακόμα το ξερεις συνεχίζεις να ελπίζεις,πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει κάτι?Μπορεί κι όμως να υπάρχουν ελπίδες? Γιατί να είσαι εξαρτημένη απ'αυτον.Γιατι?