İKİZİM

1.bölüm

Bu gün resmen üvey evlat olduğumu anladım...

Okuldan çıkmıştım eve vardığımı kapının önünde olduğumda anladım.
O kocaman kapıdan girdim ve annem ile babam dediğim insanların kavga ettiğini dudum, sesleri taa burdan duyuluyordu salona girdiğimde ikisi de susup bana baktılar annem,

"Şimdi bu güzel çocuk bizim değilimi?"
Diye sorunca şaşkınlıkla babama baktım babam

"Sana anlattığım gibi oldu her şey" diye cevap verdi

"bana da bir şey söyleyecekmisiniz" diye bağırdım birden

Hiç birşey anlamamıştım.

"Bence artık sana da anlatmanın vakti geldi oğlum" diyince babama tuhaf tuhaf baktım ve

"neyi anlatacaksanız anlatın" dedim, biraz sesimi yükseltmiş olabilirim.

"gel otur şuraya" dedi koltuğu gösterirken.

Gidip oturdum bende, merak ediyordum

"Şimdi sana doğruları söyliyecem Uçurum"

Sabırsızca babamın ne diyeceğini bekliyordum

Boğazını temizledi ve anlatmaya başladı

"senin gerçek ailen değiliz."

Boğazıma bir yumru oturmuştu. Gözlerim dolmaya başladığı anda babam devam etti.

"annen doğum yaptığı zaman durumları çok kötüydü ve iki bebeği kaldıramazlardı... Evet bir ikizin var" babam durup derin bir nefes aldı.
"annene senin öldüğünü söylediler ve baban seni bana getirdi, tabi bizim o gün bebeğimiz öldü ben de kabul ettim hem Nazlı üzülmesin hem de sen iyi bir şekilde büyü diye..."

Baba dediğim adam sustuğunda gözümden bir damla yaş aktı ve

"Şimdi sen benim babam değilmisin. "
Dedim, sesim o kadar kısık çıkmıştı ki ben bile zor duydum.

" oğlum bunu zaten bir gün öğrenecektin benim söylemem en doğrusu."

Hemen anne dediğim kadına baktım ağlamaktan gözleri şişmiş bir şekilde bakıyordu bana. Ben zaten çoktan ağlamaya başlamıştım

"nasıl olur be nasıl olur da siz benim ailem olmassınız" diye bağırdım birden
İkisi de bana üzgün bir şekilde bakıyordu.

"şimdi benim kardeşimmi var.... Hem de ikizim ha"

Hıçkırıklarımın çıkmaması için kendimi zor tutuyordum

Babam koltukta bana yaklaşıp sarıldı ve o da ağlamaya başladı, annem zaten bir köşede kendini kaybetmiş bi şekilde ağlıyor. O da bu gün öğrenmiş...

Hemen ayağı kalktım ve ağlayarak evden çıktım.
Havanın soğuk olması bile umurumda değildi hıçkırarak ağlıyordum, yürüyen insanlar bana tuhaf bir şekilde bakıyorlardı.
Ama benim hiç bir şey umurumda değildi. Bir park buldum ve banka oturup ağlamaya başladım... Nefes almakta zorlanıyordum deli gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyordum....

Şu an gecenin 5 i ve ben hala bankta oturup düşünüyorum nasıl olur diye.

Meğer benim bir ikizim varmış lan resmen ikizim...