ვენერას თვალები

-1-

ბოლო სანთელი აანთო და ისევ ჰორიზონტს უყურებდა.შორიდან მთელი დღის ნამუშევარი და დაღლილი ძილს მისცემოდა,ხან ჩათვლემდა და ხან გაეღვიძებოდა.ირგვლივ სიჩუმე სუფევდა,ის სრულიად მარტო იყო.მხოლოდ ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ყურებით იმშვიდებდა გულს.მის განკარგულებაში იყო "განიმედე".მაგრამ სამხედროსა მას უკვე აღარაფერი ეტყობოდა.ის ჩვეულებრივ გემად გადაქცეულიყო.უდიდესი წვალების შემდეგ მან მოიპოვა უფლება ამ გემის აღდგენისა.მას სპეციალური ზონაც გამოუყვეს სადაც შეძლო ახალი სიცოცხლე შეეძინა მისთვის.ყველა იარაღი და აღჭურვილობა დაიკარგა.სად წავიდა,არავინ იცის.

გემის კაიუტაში ძველებური ავეჯი იყო,რომელსაც გამოყენების უფლება ჯერ კიდევ ჰქონდა.პატარა თაროები და უჯრები,რაშიც მეზღვაური თავისთვის საჭირო ნივთებს ინახავდა.აქვე იყო სამი საწოლიც.

-2-

ასე წყნარად და მშვიდად ცხოვრობდა მარტოდმარტო მეზღვაური და გემს გზას აკვლევინებდა.არსად წასასვლელი არ ჰქონდა,სწორედ ამიტომ არჩია ამ თანამდებობაზე ყოფნა.

ვინღა დახვდებოდა ძველ ადგილას რომ დაბრუნებულიყო?ახალგაზრდა

20-22 წლის ყმაწვილი იყო და განიცდიდა,რომ მომავალი დაკარგა.მეგობრებში პირველობას გემის მესაჭეობა და ღამით მძიმე მორიგეობა არჩია:

-განიმედემ მე ასე მითხრა თავის დროზე-სულ ამ ფრაზას იმეორებდა

ჩანდა,თითქოს მისი ტვინი მხოლოდ ამ ფრაზით იყო დაპროგრამებული.ფსიქოანალიზში დაკარგულ დროს კი ვარსკვლავებზე ცქერით იბრუნებდა.დროის სათვალავი კარგა ხანია დაკარგვოდა.

განათლება საერთოდ არ ჰქონდა მიღებული.ის თვითნასწავლი იყო.გაორებით,სხვადასხვა ტვინის პატრონ ხალხთან შეხვედრით დაღლილი ასეთ გზას დაადგა,წავიდა და ოკეანეში თავისი პატარა სამყარო იპოვა.