"Tae hyung biraz konuşalım mı?"
Genç oğlan başını parktaki salıncağa oturdu.Taehyung da hiç beklemeden oturmuştu.
"Özledim."
"Özledin."
Aynı anda söylediğimiz bu iki cümle burukça gülümsetmişti beni.
"Bende.."
Dedi çocuk.
"Bende özledim."
İkisi bir süre sustular.Sessizliği bölen küçük olandı.
"Neden gittin peki?"
Uzun bir konuşma yapacaktı,sırtını dikleştirmesinden anlamıştı Kook.
"Sana ve bize zarar veriyordum.Benimleyken hem sen hem ben hakaretler alıyorduk,kimse bizi iyi karşılamadı.Bangtan'ın ilk tepkisini hala hatırlıyorum.İkimizi bir hafta boyunca ayrı tutmuşlardı.Sonra daha kötü olduğumuzu görünce vazgeçmiştiler.Bize izin verdiler.Anne ve babalarımız,babandan bir sürü laf yedin Jungkook.Bende aynı şekilde.Beni seviyordun ancak yara alıyordun.Beni sevmek seni yaralıyordu."
Gözünden akan bir damla yaşı sildi ve devam etti.
"Senin için bitirdim bu ilişkiyi.Yani,seni terk ederken bile seni düşündüm."
"Ben çok yanlızdım."
Dedi ve ona sarılarak hıçkırıklarını bahşetti.Küçük olan büyük olanın kolları arasında kaybolmuş,ağlıyordu.
"Senden sonra çok zorlandım."
Dudaklarını birleştirdi Taehyung.Nefesleri kesilene kadar öpüştüler.Sonra alınlarını birbirine yasladıkları sırada fısıldadı Jungkook.
"Tekrar biz mi olduk?"
Taehyung sırıttı ve karşılık verdi.
"Evet,tekrar biz olduk."
