çocukken haftalar bana asırdı;
derken saat oldu, derken saniye.
ilk düşünce, beni yokluk ısırdı:
sonum yokluk olsa bu varlık niye?
yokluk, sen de yoksun, bir var bir yoksun!
insanoğlu kendi varından yoksun.
gelsin beni yokluk akrebi soksun!
bir zehir ki, hayat özü fâniye.
-mayıs 1983
(son şiiri)
