Sarıl Bana

SARIL BANA

Bulutlara yakın bir dağın ormanında evim olsa mesela, tıpkı denizin ortasında yalnız başına yüzen bir kayık gibi.

Tek başına ve sessiz.

Bir kuşluk vakti uyansam, dışarı çıkıp gerilsem tahtadan evimin önünde.

Koklasam doğayı ve ağaç yapraklarının arasından güneş huzmesi sızsa yanaklarıma.

O kadar çok kalsam ki sıkılsam oradan.

Sıkılınca gideceğim bir yalım olsa. Boğazda mesela, kız kulesini kıskandıracak kadar sade.

Onun kadar yalnız, onun kadar eşsiz.

Bir akşam vakti yalımda, iskelemin ucuna otursam, şehrin ışıkları ile parlayan deniz gidip gelse ayaklarıma.

Ve kafamı kaldırıp yıldızları izlesem her gece.

Ta ki oradan da sıkılana dek.

Sıkılınca gideceğim güzel bir de bahçem olsa.

Sadece bana ait, uzayıp giden bir bahçe. Babil'in bahçelerinden bile renkli.

Her şeye sahip olmanın tadıyla salkımların arasında yorulana kadar gezinsem.

Ve sessizce uyuya kalsam bir köşede.

Biliyorum.

Biliyorum uyuya kaldığımda rüyama gireceksin.

Tatlı tatlı güleceksin.

Gülüşün tüm o sahip olduklarımı unutturacak bana.

Uyanmak istemeyeceğim.

Ama uyanacağım.

Ve anlayacağım, sen olmadan hiçbir şeye sahip olmadığımı.

Sen aklımdayken, elimdekilerin farkında olmayacağım.

Mızmızlanan bir çocuk gibi olacağım.

Ya da tek başına yaşayan bir ihtiyar gibi.

Neyse boşver bunları.

Bak ne diyeceğim.

Bir isteğim var senden.

Söz, bir kereye mahsus.

Sarılır mısın bana ?

Gerçi utangaçsın sen.

Utanırsın belki.

Olsun, bak ben de utanıyorum.

Ama akıp gidiyor zaman.

Anımız olmadan.

Belki başkalarıyla olacak anılarımız.

Başkalarıyla olmasın.