HAYAT ZOR:-)

Şimdi size bu benim ilk hikayem inşallah beğenirsiniz falan demiycem.Direkt hikayeye geçicem zaten bu hikayeyi de sırf eğlenmek için yazıyorum.Hadi size iyi okumalarrr...

Anne ve babasının elinden tutarak liseye gelen çocuk gibi hissediyorum bile diyemiyorum.Çünkü ben şimdi lise 2 deyim ve anne babamızın elinden tutmak nedir bile bilmiyorum.Şimdi böyle deyince herkes onları ölmüş zannediyor.Keşke ölselerdi ama maalesefki yaşıyorlar.Hatta yaşayıp yaşamadıklarını bile bilmiyorum.Daha ben doğduğumda beni babaanneme bırakıp gitmişler.Tıpkı babaannem gibi onlardan nefret ediyorum.Birbirlerini sevip beni sevmemeleri falan.Birbirlerini bırakamayıp beni bırakmaları.Babaannemin onlardan nefret etme sebebiyse dedemin onlara hediye ettiği evi sırf benden kaçmak için satmalarıydı.Yıllardır ailemizin olan dedeme babasından kalan evi satmaları.Ne kadar düşünceliler değil mi.Ah tabi ben de öyle düşünüyorum.Onların birbirlerine karşı olan yoğun sevgisi ve bana bakamama korkuları hayatımı mahvetmeye devam ediyo.Onların bu sevgisi beni her zaman korkuttu onları tanımıyorum ama bi bebeği gerilerinde bırakıp birbirlerini bırakamadıklarına göre eminim çok seviyorlardır.Bu yüzden asla birini sevip aşık olmak istemiyorum.Sırf bu yüzden Burak hariç bütün erkeklerden uzak duruyorum.Ah Burak sevgilim falan değil dediğim gibi ASLA aşık olmayı falan düşünmüyorum.Burak benim doğduğumdan beri arkadaşım.Esin ve o hayatımdaki tek arkadaşlarım.Dolayısıyla en yakın arkadaşlarım.Esin de benim aksime her zaman erkek arkadaşları olmuş bi kız.Şimdiye kadar bir çok sevgilisi olmuştur.Esin Burak ve ben aynı mahallede 1-2 ay aralıklarla doğmuşuz.Tabi benim muhteşem hiç görmediğim sadece resimlerine baktığım ve nefret ettiğim ailem beni bırakıp gittikleri için Esin ve Burağın anneleri bana bakım için babaanneme yardım etmişler.16 yıllık mahalle arkadaşlarım, onların aileleri ve babaannemden başka kimsem yok...