Αγαπητέ αδερφέ,
Μπορεί να μην το ξέρεις, αλλα σε αγαπώ.
Σε αγαπώ με ολη μου την άθλια ψυχή.
Απλά δεν στο έδειξα ποτέ.
Δεν θα πω πως δεν μου δόθηκε η ευκαιρία, γιατί μου δόθηκε.
Πολλες φορες μάλιστα...
Όπως τότε.
Τοτε που ήρθες σπιτι μου γεμάτος δάκρυα, με ενα μπουκάλι βότκα στο χερι.
"Την έπιασα με τον κολλητό μου" μου ειχες πει.
"Στο κρεβάτι μας" μου ειχες πει.
"Δεν την θελω την ζωη μου χωρίς αυτην" μου είχες πει.
Κι εγω;
Κι εγω γέλασα με τα χάλια σου.
Μυξοεκλαιγες μεθυσμένος, επειδή σε παράτησε η γκομενίτσα.
Συνηθισμένο, σκέφτηκα.
"Ας προσεχες" σου απάντησα.
"Τι περίμενες να κανει κι αυτη; Να μεινει μαζι σου;" σου είπα περιφρονητικά.
"Εισαι σπασμένος. Θαμμένος στο σκοτάδι. Τραβα μαστουρωσε όπως κάνεις συνήθως και παράτα με. Εγω σε αντίθεση με εσενα εχω ζωη και πρέπει να διαβάσω για την εξεταστική μου" σου ειχα πει απογοητευμένη απο τις πράξεις σου.
Που να ήξερα οτι λίγους μήνες μετα τα έκανα τα ίδια σκατα με εσένα...
Παρόλα αυτά δεν με έβρισες, δεν μου φώναξες.
Απλά σώπασες και με αγκαλιασες.
Και ηξερα. Ήξερα πως παρόλα αυτα, εσύ θα εισαι παντα εκει για την μικρη σου αδερφη.
Σ'αγαπώ.
Ανοιξα την εξώπορτα δείχνοντας σου πως ήθελα να φύγεις.
Κι ύστερα χαμογελασες κι εφυγες.
Όπως φευγω τωρα κι εγω...
