Ból. Strach. Zawód. Na początku czujesz się zraniony. Ból przenika przez całe twoje ciało. Mimo że nie jest to cierpienie fizyczne, boli o wiele gorzej. Nie możesz złapać tchu, walczysz sam ze sobą. Próbujesz wmówić sobie, że wszystko będzie dobrze, mając podświadomość że wcale tak nie będzie. Płaczesz, analizujesz, wyciągasz wnioski. Później nadchodzi gniew. Mało powiedziane. Dosłowne wkurwienie. Przychodzi gdy uświadamiasz sobie jak podłą i fałszywą osobą był ktoś za kim byłeś w stanie wskoczyć w ogień. Gdy uświadamiasz sobie, że ta osoba sama by cię do niego wepchnęła. Masz dość, nie chcesz o tym myśleć a mimo to przejmujesz się i masz problem również do siebie. Zdajesz sobie sprawę że za łatwo ufasz, zbyt szybko się żalisz, jesteś zbyt uprzejmy, zbyt miły. Potem nadchodzi moment, w którym wracają wszystkie wspomnienia. Wtedy na chwile zapominasz o wszystkich złych rzeczach i żyjesz przeszłością. Nie jest to długi okres, szybko mija. Na samym końcu nadchodzi obojętność. Masz po prostu zdrowo wywalone. Nie obchodzi cie już co ta osoba o tobie myśli i co o tobie mówi. Masz to po prostu głęboko w dupie. I właśnie w ten sposób z pięknego kochającego i miękkiego serca powstaje zamarznięty lód.
