Annem ,babam ve kardeşimle
vedalaşıp İstanbul otobüsüne
bindim.
İstanbul'daki
tek akrabamız olan dayımlara
gidiyordum.
Dayım,çok zengin,ün sahibi
birii.Arsaları,arabaları,evleri,
şirketleri...
Ama parayı görünce bozuk yoğurt
gibi olan insanlardan değildir.Çok
iyi kalpli birisi.İstanbul 'un
havalı insanlarına benzemezdi.
Beni kızı gibi gördüğünü
kendi evin gibi rahat etmemi
söyler.
Dayımlara bir kere dört günlügüne
gitmiştim.Üçe katlı muntazam
bir evi vardı.Birde kuzenim
Buket...
Zenginliğinden olsa gerek
insanları hor görürdü.Para,
para,para.
Ona acıyorum. Parayla kalbini
kirletiyo.
Tabi ona göre acımak benim
neyime.
Dayımın kızı olduğuna
inanamıyorum.Birde yengem
var.Yengemi çok severim.
Dayım gibidir.Biz geldiğimizde
rahat etmemiz içim elinden geleni
yapar.
Tabiki bu uzun süreçte İstanbul'q
alışabilcekmiyim?
En önemlisi Buket...
İstanbul 'q yaklaştıkça heycanım
çoğalıyordu.
