Alles voor mijn dochter

Deel 42

Hij trekt mijn hoofd weer uit de wasbak vol met water en duuwt me tegen de muur.
Hij pakt me langs mijn nek en komt dicht met zijn gezicht tegen de mijne dat zelfs onze neuzen elkaar raken.

'Alles wat er nu gebeurt vertel je aan niemand of anders kom ik terug!' Zegt hij boos.

Hij kijkt heel de tijd in mijn ogen maar ik sluit ze, omdat ik helemaal niet naar hem wil kijken.

'HEB JE ME BEGREPEN?' Roept hij.

'Ja..' zeg ik stotterend.
Hij laat me los en geeft me een lap op mijn wang.

Ik voel mijn wang prikken maar ik zeg niks.

Hij spuuwt op mijn gezicht en stapt weg naar buiten.

Ik sta rustig op en probeer naar mijn bed te stappen , mijn buik doet zo veel pijn.

Wanneer ik mijn bed zie ,
zie ik de rode knop net boven mijn bed.
Twijfelend kijk ik naar de rode knop.

Als ik erop druk dan komen ze me helpen en kunnen ze mijn baby misschien redden, maar dan moet ik hun alles vertellen en dat gaat Yassir me laten betalen.

Ik besluit om niet te drukken.

Ik veeg mijn tranen weg en ga weer terug in mijn bed liggen.

Niemand die me hoort of voelt...
Ik doe mijn ogen dicht en laat me vallen in een diepe put...

Ik val langzaam in slaap terwijl mijn tranen langs mijn wangen blijven rollen.

-

'Anissa!!!!!!!!!!!'

'Anissa!!!'

Ik zie Rayan die word kapot geslaan door Yassir.

'Laat hem met rust aubbb!!' Blijf ik huilend roepen.

Maar niemand hoort me , ze blijven doorgaan.

Ik loop naar ze toe en probeer hun te stoppen maar het is te laat Yassir schiet Rayan dood.

'NEEE' roep ik huilend.

-

'Goedemorgend...'

Ik schiet wakker wanneer ik de verpleegster hoor.

Ze kijkt geschrokken naar me.

'Hebt u goed geslapen mevrouw?' Zegt ze.

'Nee ik had een vieze droom.' Zeg ik opgelucht wanneer ik bessef dat dit allemaal maar een droom was en dat Rayan nog levend is.

'U hebt een rode plek op u gezicht? Gaat het zeker ?' Vraagt de verpleegster opnieuw.

'Jaa ... ik wilde deze nacht naar toilet gaan maar ik viel heel hard met mijn gezicht tegen de wasbak en ik zou toch wel willen weten of alles in orde is met mijn baby...' zeg ik.

'Ja begin al maar met uw ontbijt ik ga dat melden bij uw dokter mevrouw.' Zegt de verpleegster en stapt weer mijn kamer uit.

Ik pak het plateau en gooi mijn ontbijt in de vuilbak.

Ik heb helemaal geen honger , ik wil overgeven.

Ik sta op en neem een nieuwe pyama uit de kast en stap naar de badkamer.

Ik voel me zo vies van deze nacht , ik stap onder de douche en draai de kraan open.

Na een lange rustige douche draai ik de kraan dicht en droog ik mezelf af.

Ik kijk naar mezelf in de spiegel en schrik wanneer ik mijn depressieve hoofd zie.
Een rode wang en wallen van hier tot in Tokio.

Zwangerschap maakt me al lelijk en moe, laat staan al die problemen en mishandelingen erbij die alles erger maken.