Anis Mahrez

1

"Ik ben Anis Mahrez en ik ben 25 jaar oud." Vertelt hij met een neutraal gezicht tegen de camera die op hem staat gericht. Duizenden mensen hebben hun aandacht op Anis gericht. "Ik ben een kickbokser en dit is mijn verhaal." Hij slikt en kijkt in de camera. "Het begon allemaal 8 jaar geleden." Begint hij zijn verhaal.

Marseille, Frankrijk 2010

"Anis opstaan!" Hoort hij zijn vader zeggen. Hij opent zijn ogen en ziet zijn vader naast zijn bed staan. Hij kijkt op zijn nachtkastje naar zijn wekker en ziet dat het 6 uur 's ochtends is. Het is weer een nieuwe werkdag voor hem en zijn vader in hun restaurant. Anis stapt uit zijn bed en begint zich aan te kleden. Hij doet snel zijn horloge en pet op en loopt richting de badkamer om zich op te frissen.

"Waar is Saifeddine?" Vraagt Anis aan zijn vader als hij de keuken binnenkomt. "Hij ligt nog te slapen. Hij mag vandaag thuis blijven, hij heeft heel de nacht geleerd." Zegt zijn vader en Anis voelt een steek door zijn hart gaan. "En ik dan? Ik werk ook dag en nacht als een ezel, ik ben ook kapot. Waarom mag ik niet een keer thuisblijven dan?" Zou hij het liefst schreeuwen, maar hij houdt zich in. Maar hij snapt zijn vader wel.

Zijn broertje Saifeddine, is 3 jaar jonger als hem. 14 jaar is hij en Anis is 17. Saifeddine is één van de beste leerlingen van zijn school en zit in een soort topklas. Hij gunt het zijn broertje met heel zijn hart. In Shaa Allah, gaat hij wel zijn school verstandig afmaken en niet net als zijn broer verpesten.
Ookal zijn de scholen in zijn wijk niet de beste.

"Ik heb iets heel doms gedaan. Ik heb mijn school verpest. Het kwam deels door mezelf, maar ook deels door mijn vader. Ik ging de criminaliteit in." Zegt hij en voelt de woede opborrelen, maar hij houdt zich kalm.

7 uur 's ochtends en Anis ziet allemaal lampen aangaan in de flat tegenover hun restaurant. Één voor één gaan de lampen aan. Iedereen staat op voor school en wat doet Anis? Werken als een ezel. Er is nieuwe vracht gekomen, zoals elke maandag komt, en drie keer raden wie de vracht helemaal alleen mag uitruimen? Juist ja, Anis Mahrez.

"Geloof het of niet, maar ik was heel jaloers op alle kinderen die naar school gingen. Ze gingen met plezier naar school toen. Ze waren blij om hun vrienden en vriendinnen weer te zien. Ze waren blij om even weg van huis te zijn." Zegt hij in de camera. Hij kijkt om zich heen terwijl de cameraman een goeie shot neemt van de plek waar Anis hun oude restaurant was. "En waar was ik? Juist ja. Hier op deze plek, stond ik elke dag van 7 uur 's ochtends tot 12 uur 's middags vracht uit te laden, omdat er toen toch nog geen klanten waren en onze restaurant pas rond 3 uur 's middags open ging. We moesten altijd vroeg naar de zaak om alles voor te bereiden. En geloof me, mijn rug was kapot." Hij grinnikt zonder emotie en schudt zijn hoofd. "Maar een paar straten verder, werkte mijn beste vriend Mohammed in zijn eigen winkel ook met zijn vader. Dus ik was zeker niet alleen. Vanaf dag 1 zijn wij al samen, en zoals je kunt zien, zijn we nog steeds samen." Grijnst hij en de cameraman richt de camera op Mohammed die een sigaret aan het roken is en een grijns op zijn gezicht heeft. "Zo is dat, mon frere."

"Pa, ik ga even naar Mo saffe?" Roept Anis door het restaurant naar zijn vader, maar net wanneer hij de winkel wilt uitstappen, komt zijn vader van achter gelopen. "Naar Mo? Wat ga je daar doen?" Vraagt hij en legt zijn krant op de toonbank. "Gewoon. De vracht is uitgeladen. Alles is op zijn plek gezet. Ik heb wel mijn pauze verdiend." Zegt hij geirriteerd en zet zijn pet op waarna hij vervolgens zijn jas pakt en weggaat.

Onderweg groet hij een paar jongens en steekt ondertussen een sigaret op. Hij zet zijn sigaret tussen zijn lippen en haalt zijn geld uit zijn zak. Een stapeltje met oranje, roze, blauwe briefjes. "Putain de merde" Scheld hij als hij erachter komt dat hij weinig geld over heeft. Aan het einde van de straat zit zijn favoriete bakker. De eigenaar is een Algerijnse man rond de 50. Anis komt daar al zo lang, en altijd als hij tijd overheeft probeert hij hem te helpen. Elke dag rond 12 uur 's middags gaat hij langs hem voor 2 frikandelbroodjes. Hij haalt er eentje voor zichzelf en eentje voor Mohammed. Hij gooit snel zijn sigaret weg en stapt dan de winkel in.