Oysa Hayat

Hayat...

Saçmalıklardan ibaret bi' dünyadır.

Dünyaya ilk geldiğin an bu bok çukuruna ilk adımını atmışsın demektir.

Örneğin anaokulu...

Küçüksündür. Çevrendeki herkesin 'olmaz daha küçüksün' demesinden bıkmışsındır. Herkesin o artık büyük demesini istiyorsundur. Anaokulu senin için büyümeyi temsil ediyordur. Anaokuluna gitmek istersin.

Anaokulu biter keşke ilkokulda okusam.

İlkokuldaki ilk günü her zaman mutlusundur. Çevrene gülücükler saçarak hoplaya zıplaya gidersin. Eve adımını attığında annen seni kapıda karşılar. Atlarsın kucağına öper sarılırsın.

(Bi' de benim gibiler var. 1. sınıftan beri çevremdeki tüm çocuklara hayranlıkla bakıyorum. Şu anda 7. sınıfım. Evet hala çok büyük değilim.

1. sınıfta 1.. günümü bitirmiştim. Eve gittiğimde anahtarla kapıyı açmak için yarım saate yakın bi' süre uğraşmıştım. Eve gider gitmez hocanın harflerle ilgili verdiği çalışma kağıdının başına oturmuş onu yapıyordum. Tabii ki hayır bunu heyecanla yapmıyordum. Gözyaşlarımın yüzüme vurduğu soğuklukla yapıyordum.

Sonra annem geldi eve. Onu ben karşıladım.

Annem okula servisler gideceğimi söyledi. Ama herkes annesiyle babasıyla mutlu bi' şekilde gidiyordu.

Ama bu haksızlık diyerek bağırmıştım ve abimle beraber paylaştığım odamda ağlamıştım.

Annem geri işe gitti.

Babam geldi sonra benle tek kelime etmedi. Abimi okuldan getirmişti arabayla. Ona sarılıp öpüp geri gitti. İşe.

Ama böyle olmaması gerekiyordu.

Ben eve geldiğimde annem bana kapıyı açmalıydı. Sonra sarılıp öpmeliydi beni. Bende okula başladığım için heyecanlı olmalıydım. Annemle beraber o çalışma kağıdını yapmalıydık. Sonra babam gelmeliydi ben ona koşarak kapıyı açmalıydım. O beni kucaklayıp havalarda döndürmeli sonra ilk günümde hiç bi' sorun çıkartmadığım için bana hediye almış olmalıydı. Sonra ben merakla hediyeyi açmalıydım.

Böyle olmalıydı.

Çünkü okulun ikinci gününde tüm arkadaşlarım dünki olanları aynı bu şekilde biraz da  heyecanla bana anlatmıştı.

Ama olmadı. Benim dünüm hiç te öyle olmadı.

O günden beri hala okula giderken sabahları kulaklığımda çalan şarkıyla cama yasladığım başımla okulların etraflarındaki çocuklarının çantasını takmış çocuğunun elini tutan anne babaları izliyorum.

O çocukları öyle kıskanıyorumki...

Evet kıskanıyorum.

O çocuklarsa hallerinden hiç memnun değiller.

Annen-baban seni seviyor. Daha ne istiyon Aç gözlü!)

Daha sonra ortaokul, sonra lise, üniversite.

Bunların hepsinde ilk gününde ayrı bi' neşeyle herkes seni tebrik eder. Blah Blah Blah

Bunların en sonunda da ölüm.

Elinde sonunda öleceğiz. Herkes ölmeyi bekliyor. Madem öleceğiz bu yaşadıklarımızın hepsi yok olacak madem ne önemi var o zaman?

Bi' gün ölmek için her zaman yaşıyoruz. Ne kadar mantıklı değil mi ama!

Bi' bana mı saçma geliyor yaşmak?

Bu bok çukurunda her zaman biraz daha boğulmak?