Project: La Vie

Chapter 1: Meeting Monsieur

Cruzzete's POV

I'm here in Paris because of three things; Una, isang sikat na pintor at may paint gallery si Mom dito.
Pangalawa, isang Parisian ang Dad ko and last but not the least I was supposed to study at the School of America in Paris a.k.a SOAP. Why study in an American school pero pinoy ako? Well, hindi sa pagmamayabang phil-am si Mom. PERO, yes pero, kabaligtaran ang nangyari. Imbes na nasa Residence Lambert, ako ay nasa isang American Hospital.

"Merci!" Si Mom nandito na para bumisita. "I mean thank you!" Masyado na siyang nasanay na magsalita sa lenguwahe ng France.

"Mom!" Bungad ko.

"Anak! I missed you!" Sambit nito habang yakap ako.

"Anak?"

"Mom" Sabi ko at humiwalay sa pagkakayakap. " Anim na buwan nalang ako no?" Dahil sa sinabi kong yon napahagugol siya.

"Hindi. Hindi ako papayag. Paano mo nalaman?" Napatawa ako ng mahina sa sinabi niya.

"Sabi ko na e. Mom, mahaba ang anim na buwan para makapaghanda ka." Totoo naman e. Mahaba ang anim na buwan. Madami pa akong magagawa.

Pagkaalis ni Mom ay hinatid ko siya palabas at dumiretso sa Cr. Napatingin ako sa salamin ng Cr, pumayat na ako. Inuunti-unti na ang paglalagas ng buhok ko, pero laban.

Pagkatapos kong gumamit ng Cr ay dumaan ako sa Mini Cafeteria ng hospital. Dumiretso ako sa paborito kong Vendo machine na naglalaman ng potato chips. I was about to drop the Coin on the slot when someone bumped to me.

"Sorry." Sambit nito. May accent siyang British.

"Merci." Automatic kong sambit nang pinulot at ibinigay niya sa akin ang Euro na nalaglag ko. Parang isang God na bumaba galing sa Mt. Olympus ang kaharap ko. Matipuno, maninipis na labi, at ang kanyang nakakaakit na kulay berdeng mata.

"De Rien." Sabi niya saka ngumiti.

"Kail!" That mesmerizing moment stopped when someone called him. So Kail ang pangalan niya. Ano kaya apelyido niya?

Habang pabalik sa hospital room ko ay inaalala ko ang momento na yon. "Shit. Bakit ba napakagwapo non?" Mahina kong sambit. Habang lumilipad ang isip ko ay may tumatakbong lalaki. Dahil nga mulala ako ng mga moment na yon nabangga niya ako.

"Ouch!" Buset. Ang sakit ng pwet ko. "Lipad ako don ah!" Sabi ko habang tumatayo.

"Sorry, hindi ko sinasadya." May boses na nagsalita. May accent din siyang British katulad nung kaninang lalaki. Pero shet!

"Pinoy ka?" Sambit ko na parang isang batang ngayon lang namulat sa mundo. "Tingin din sa dinadaanan minsan ha!" Pahabol kong sabi giving emphasis on each word.

"Yes, why?" Sabi niya. "Gwapo ko no?" Sheet. Okay sana e. Kaso mahangin.

"Uhhh?" Imik ko at hindi na siya pinansin.

"Jay! Tara na!" Oh! Parang pamilyar yung boses na yon ah.

"Oh! Hi again miss?" Sabi ni kuyang pogi.

"Cru--" bago ko pa matapos bangitin ang pangalan ko sumingit si kuyang hangin.

"Miss masunget." Bwisit. Paepal.

"Okay! Miss Masunget bye. See you around!" Sayang edi sana nakilala niya ako diba? Pogi pa nanaman. Pucha.

Little do I know na that day, I met my Monsieur, my  love.
***
A/N

So, ang ganda ko. Hahaha. Djk. Sorry kung hindi kayo satisfied sa gawa ko pero starting palang ako e. So please understand. But I'm gonna improve every update okay? So thank you!! (Claps 3x then shouts "AJA!!") HAHAHA