Yorgunum be hanci,
Varmi sessiz,karanlik bir odan,
Duvari kerpiç,
Yatagi ahsaptan,
Dösegi samandan,
Farketmez.
Lükse mahal yok,
Bedenimden agir basimi,
Koyacak bir minderi olsun,
Üstümede yorgan gerekmez.
Gözlerimi almis zaten,
Ziyanin fazlasi,
Küçük bir samdani olsun,
Yanarken duvarlara vursun,
Atesinin rakslari.
Hayallerime eslik etsin,
Dalarken derin uykuma,
Bana haramdir fazlasi.
Karnin açmidir diye sorarsan,
Ben açligi unutali uzun zaman oldu,
Toklugum ne çare.
Ama sual edersen ruhuma,
Onu doyurmanin mümkünü yok,
Hayellerim bile yetmedi ona.
Yorgunum be hanci,
Göster sessiz,karanlik odami,
Kivrilayim samandan yatagima,
Mümkünse uyandirma beni,
Alacagin varsa eger,
Hakkini helal et bana.
Necati Öztuncer.
