Verhalen op de Anastasia Server

Zafyra's eerste momenten in de Overwereld.(Zafyra's pov)

Ik keek rond: Ik stond midden in een bos. Overal waren bomen, en de grond was bezaaid met gras. Ik wist zeker dat dit was hoe minecraft eruit had moeten zien toen ik hier voor het eerst kwam, maar op de een of andere manier was ik op een zeer vurige plek begonnen. Achter me stond een frame van zwarte blokken, verbonden door een paarse substantie. Daar was ik net doorheen gekomen. Mijn jurkje, die ik van botten en touw had gemaakt, rammelde bij elke stap, maar wonder boven wonder bleef het heel. Ik merkte meteen hoe fel de zon was. Ik besloot om verder de wereld in te lopen. Algauw kwam ik een meertje tegen. Ik bekeek mezelf in het meertje, en schrok van wat ik zag. Mijn toch altijd al bleke huid was helemaal wit geworden, en mijn haar, dat lichtbruin was toen ik voor het eerst in die vurige plek begon, was helemaal zwart. Ik leek net een soort ondode. Toen ik van mijn eigen spiegelbeeld was bekomen, liep ik verder. Even later hield het bos op, waardoor ik in de felle zon liep. Bijna onmiddellijk verschenen er brandwonden op mijn tere huid. IK STOND IN DE FIK! De touwen van mijn provisorische jurkje smolten, waardoor ik in mijn ondergoed verder moest. Ik legde me erbij neer dat ik zou opbranden tot er niets meer van me over was, toen ik ineens een lichtblauwe helm vond. Ik zette hem op, en meteen stopte ik met branden. Ik was verbaasd, maar niet lang. Ik was ten slotte grote, vuurspuwende kwallen tegengekomen, en dan kijk je nergens meer van op. Ik besloot dat ik hout nodig had, want erg goede werktuigen had ik na al die tijd op de vuurplek nog altijd niet gevonden. Ik liep naar een boom die daar eenzaam stond te zijn, om hem daarna om te hakken met een scherp stuk rood steen met zwarte spikkels. Ineens doemde er een groot wezen van ijzer voor me op. Het wezen had een zeemeermin op zijn rug. Zonder waarschuwing sloeg het wezen me op de grond. 'Notchverdorie, Fortior!' zei de zeemeermin kwaad. 'Moest je dat nou echt doen?' Het ijzeren wezen dacht even na. 'Meisje ondood.' zei hij uiteindelijk. Als de zeemeermin daar al op antwoorde, hoorde ik dat niet meer, want het werd zwart voor mijn ogen. Toen ik weer wakker werd, was ik weer terug op de vuurplek. 'He,' zei Agony, een groot zwart skelet en een vriendin van me,' Nu al weer terug?'