Καταστροφή

Η αρχή του τέλους

Ο ήλιος που τρυπώνει με αναγκάζει να ανοίξω απρόθυμα τα μάτια μου.Νιώθω το σώμα μου βαρύ και μουδιασμένο.Η όραση μου ξεθολώνει και βλέπω ένα κεφάλι ακουμπισμένο στο στήθος μου.Εικόνες από την χθεσινή βραδιά έρχονται στο μυαλό μου.

"Σκατά σκατά σκατά" λέω πανικόβλητη και σπρώχνω τον Στέλιο από πάνω μου.Δυσανασχετεί μα ανοίγει απρόθυμα τα μάτια του και με κοιτά, "Καλημέρα." λέει.

"Καλημέρα,τί καλημέρα Στέλιο;Θυμάσαι τι έγινε χθες το βράδυ;" φωνάζω έξαλλη και σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι.

"Προφανώς και θυμάμαι."

"Προφανώς και θυμάσαι αλλά κάθεσαι ήρεμος.Μήπως να σου φέρω και πρωινό στο κρεβάτι πασά;" συνεχίζω έξαλλη "Στέλιο εμείς.." τον πλησιάζω δειλά "Στέλιο εμείς χθες το κάναμε" του λέω ψιθυριστά σαν να μοιράζομαι μαζί του το μεγαλύτερο μυστικό.

"Αλήθεια;Αλήθεια λες Άννα;Και εγώ που νόμιζα πως χθες ήμασταν γυμνοί στο κρεβάτι και απλά παίζαμε τις κουμπάρες." μου λέει δήθεν σοκαρισμένος κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι του.

"Μαλάκα." ψιθυρίζω εκνευρισμένη με την αναισθησία του και μαζεύω τα ρούχα μου για να φύγω.

"Εεε πού πας;" με ρωτάει και σηκώνεται από το κρεβάτι "Ήταν τόσο όμορφα χθες Άννα γιατί θες να φύγεις;Μήπως δεν το ήθελες και εσύ όσο εγώ;" 

"Είσαι σοβαρός ρε Στέλιο σε θέλω από όταν γεννήθηκα,ακόμα και όταν με έριχνες από την κούνια ενώ δήθεν με κοίμιζες σε ήθελα.Το χθεσινό βράδυ το σκεφτόμουν και το περίμενα πως και πως.Ήταν πραγματικά ότι καλύτερο μου συνέβη αλλά είναι λάθος.Είναι λ α θ ο ς." συλλαβίζω και βάζω την μπλούζα μου.

"Είναι λάθος που έτρεμες στα χέρια μου καθώς σε φιλούσα;Είναι λάθος που έμπαινα μέσα σου και ένιωθα πως γεννηθήκαμε για αυτήν την στιγμή;" με πλησιάζει "Έιναι λάθος αυτό;" με ρωτάει πριν τοποθετήσει τα χείλη του στο λαιμό μου και αρχίσει να τον γλύφει.

"Τεράστιο λάθος." ψιθυρίζω και πέφτω μαζί του στο κρεβάτι.

Τα σώματα μας συγκρούονται και η θερμοκρασία έχει ανέβει επικίνδυνα.Μπαίνει μέσα μου και γεμίζει κάθε εκατοστό του κορμιού μου.

"Είναι λάθος.Είσαι 10 χρόνια μεγαλύτερος μου." του λέω καθώς τα νύχια μου αφήνουν σημάδια στην πλάτη του.

"Είναι λάθος." συμφωνεί "Είσαι εκείνο το μυξιάρικο που σε σέρναμε με τον αδερφό σου επειδή μας έπριζαν οι δικοί μας." λέει και ωθεί για ακόμα μια φορά τον εαυτό του μέσα μου.

"Είναι λάθος..." λέω ξεψυχισμένα "Αρραβωνιάζεσαι."

"Είσαι λάθος...Το πιο σωστό." ψιθυρίζει και ενώνει τα χείλη μας.

Ο ήχος της εξώπορτας ακούγεται και πετάγομαι όρθια.Η φωνή της μαμάς του ακούγεται να καλωσορίζει κάποιον.

"Σκατά ποιός είναι;" τον ρωτάω έντρομη.

"Καλά Άννα δεν θυμάσαι;Σήμερα θα ερχόσασταν εδώ οικογενειακώς για να φάμε." απαντάει ψύχραιμος και αυτή η αναισθησία του αρχίζει να με εκνευρίζει.Πάνω βρίσκονται οι γονείς του και οι γονείς μου και ο κύριος μου είναι χαλαρός και ευδιάθετος ενώ εγώ κοντεύω να πάω από ανακοπή στα 18 μου χρόνια.

"Ηρέμησε η μάνα μου δεν έρχεται εδώ ποτέ.Είναι ο όροφος μου." προσπαθεί να με καθησυχάσει "Μην ξεχνάς πως υπάρχει και εδώ πόρτα για να βγεις στον κήπο" συνεχίζει και με φιλάει.

"Πρέπει να φύγω." μουρμουρίζω στα χείλη του και ξεκινάω να ντύνομαι.

"Άννα για χθες.." πάει να πει και με πλησιάζει.Βρισκόμαστε για ακόμα μια φορά σε απόσταση αναπνοής.

"Στέλιο πραγματικά πρέπει να φύγω." τον διακόπτω και κινούμαι προς την εξώπορτα.Το χέρι μου ακουμπάει το χερούλι όταν ένας δυνατός κρότος απέξω με τρομάζει.

"Στέλιο..Στέλιο άνοιξε γαμώτο.Είναι η Άννα εκεί;"ακούω την αγριεμένη του φωνή να λέει και κοιτάζω έντρομη τον Στέλιο.Πρώτη φορά δείχνει χαμένος και φοβισμένος.

"Την πατήσαμε." λέει αγχωμένα

"Τώρα όντως..Τώρα όντως την πατήσαμε." λέω και εγώ κάνοντας δυο βήματα πίσω.