Bundan yaklaşık iki sene önceydi ve ben 18 yaşındaydım. O gün okuldan eve geldiğimde tüm korumalar kapıda, evin içinde ise buğulu gözlerle bakan annemi gördüm. Gözlerim babamı ararken annemin çığlıklarıyla aniden ürperdim. Annem dizlerinin üstüne çökmüş 'Barbaros neden bizi bıraktın' diye haykırıyordu. Korkulu gözlerle anneme bakarken babamın cansız bedenini az ilerideki kanapede gördüm. Artık beni koruyacak kimse yoktu. Bedenim bir yaprak gibi zayıflamışken kendimi yerde buldum.
...
Gözlerimi zorlukla açmaya çalışırken karşımda Poyraz'ı gördüm.
'' Poyraz? Ben... Nerdeyim ben ? ''
'' Hastanedesin korkulcak birşey yok sadece bayıldın . ''
Kendimi uzun süredir hiç kalkmadan uyuyormuşum gibi hissediyordum. Kapının orada annemi gördüm annemin gözlerinde ki acı bütün vücuduma yayılmıştı.
'' Ne zamandır baygınım ? ''
'' 2 saattir ''
'' Babammm... Babam nerede? ''
'' Derin biliyorum bak bunlar zor ama şunu bilmelisin ki ben daima yanında olucam. ''
Sesimin birden yükseldiğini farketmeden babam nerede? diye tekrarladım.
'' Derin... Baban bugün sabah evde birkaç kişi tarafından darp edilip vuruldu.''
Hayatım boyunca babamı kaybetme korkusuyla yaşamıştım. Ama o gün bugün olmamalıydı. Babamı kaybetmemeliydim. Doğum günümden bir hafta önce.
