DİREN

GİRİŞ(1.BÖLÜM)

        Burada daha yeniyim. Bu benim ilk hikayem. Ana karakter olarak "Kedimari" yi seçtim. Bu karakter değişmeyecek diye bir şey yok. Sizin isteklerinize göre yeniden düzenleyebilirim. Yazım yanlışlarım olduysa  şimdiden özür dilerim. Sizleri seviyorummm.       😘😘😘

         Yağan yağmura rağmen oradan kalkamadım. Onları bırakıp gidemedim. Onlar üşürlerse bende üşüyecektim. Saatlerce orada oturdum. Yalnız kalmalarını istemedim. Bensiz naparlardı? Ya ben onlarsız napardım?

      Yeniden bana odamı toplamadığım, kıyafetlerimi bir yerlere saçtığım için "Derinnnn!" diye bağıracak bir annemin, evden kaçıp arkadaşlarımla bara gittiğim gecelerin dönüşünde beni sorguya çekecek bir babamın olmayacağını düşündüm. Tekrar ve tekrar hayattan nefret ettim.

       Subay olan babamın ve annemin suikaste uğradığını öğrendiğim gün onlarla beraber olmayı, aynı aracın içinde onlarla ölmeyi istedim. Şimdi ne güzel beraber olacaktık, aynı eski günlerdeki gibi. Oysa şimdi eve gittiğimde beni karşılayacak ne bir annem ya da akşam yemeğinde gününün nasıl geçtiğini anlatacak bir babam olacaktı.

       Üstümün çamur olmasını umursamadan onların üstünü örten kara toprağın üzerine boylu boyunca uzandım. Ne kadar öyle kaldığımı ve ağladığımı hatırlamıyorum. Bir ara üzerime karartı çökünce gözlerimi açtım. Babamın subay arkadaşı Ömer Amca gelmişti. "Merhaba" bile diyemedim sanki dilim tutulmuştu da konuşamıyorum. "Derin hadi kalk kızım. Onlar seni böyle görmeye dayanamaz. Üşüteceksin hem burada. Gel seni evine bırakayım." Kalkmak istemedim, onları tek başlarına bırakmak istemedim. Ömer Amca haklıydı onlarda beni böyle görmek istemezlerdi. Ömer Amca'nın elini bana doğru uzatmasıyla destek alıp ayağa kalktım. Beni arabasına yönlendirdi. Bir şeyler anlatıyordu ama dinleyemiyordum. Arka kapıyı açıp arabaya bindim. O an ne kadar üşüdüğümü farkettim. Halbuki içerisi sımsıcaktı.

       Camdan bir kez daha onlara baktım. En kısa zamanda gene geleceğime dair onlara söz verdim. Yok boyunca sustum, konuşmadım. Ömer Amca evimin önünde durunca arabadan inecekken "Yarın yanına Didem'i yollayacağım. Toparlanman gerek." Başımla onaylayıp arabadan indim.

       Çantamdan evin anahtarını çıkarıp içeriye girdim. Ev çok garip geldi. Sanki kimseler yaşamıyormuş gibi neşesiz ve eğlencesiz. Üst kattaki odama çıkıp üstümdeki kirliliği bir tarafa atıp yeni pijamalar giydim. Yatağa boylu boyunca uzandım. Hiç bir şey olmamış gibi kendimi uyumaya zorladım. Belki geçerdi. Göz kapaklarım ağırlaşmaya başlayınca kendimi uykuya teslim ettim.

     Sizn hikayeye yorum atmanız benim için çok önemli. Çünkü nereleri düzeltmem gerektiğini ve hikayenin akışını buna göre ayarlayacağım. Umarım beğenmişsinizdir. Bir aile olabilmemiz için arkadaşlarınıza önermeyi ve bu bölümün sonunda ki o minik yıldızın içini doldurmayı unutmayın. Sizleri seviyorum. Diğer bölümde görüşmek üzere.
   💞😍😊