Uzun bir yolculuk başlamıştı. Hem hayatımda hem yolda.Babamın iş mecburu ile İstanbul a yerleşiyoruz. Oysaki benim İzmir'de bir çok arkadaşım vardı ve oraları çok iyi bilirdim kısacası oraya çok alışmıştım ben. Benim için istanbul'a alışmak biraz zor olacak gibi. Aslında biliyormusunuz ben istanbul'a küçükken çok gelmek istemişimdir fakat durumumuz el vermedi.Bu arada küçükken dediğime bakmayın 12 yaşındayım yâni hâlâ küçük işte. Ya istanbul'u çok merak ediyorum aslında. Büyük şehir birçok yerlerinin adlarını duydum, resimlerini gördüm çok hoştu. Eğer yürüyebilseydim birgün boyunca gezmek isterdim doya doya...
Konuşsamda yeterdi aslında. Gezelim diyebilirdim babama gezdirirdi babam beni seviyor zaten. Ama kardeşimi daha fazla. Kardeşim efe doğunca onun da benim gibi engelli olmasından çok korktum ailemde korktu. Ben böyleyim bari o olmasında mutlu olsun demi. Ailem onun engelli doğmadığını görünce efe ile çok ilgilenmeye başladı sonuçta engelli değil. Yürüyebiliyor, konuşabiliyor ve birçok şey daha. Biliyormusunuz ben efeyi hiç kıskanmadım onun engelli olmamasını o kadar çok istedimki. Ailem benimle çok uğraştı İzmirde birsürü hastane profesör vs.götürdü. Ama hepsi benim aptal olduğumu hiçbirşey bilmediğimi söylediler. Sonucunda ailem benim durumuma çok üzülüyorlar onlar üzüldükçe bende üzülüyordum. Neyseki efe doğdu onunla oynuyolar, eğleniyorlar, gülüşüyorlar. Yeterki onlar, ailem mutlu olsun. Neyse Dinlenme istasyonuna geldik sanırım.
