Chasing The Heavens

Προλογος

  ────────⊹⊱✫⊰⊹────────

Χρυσα μαλλια κυματιζαν στον ανεμο συνοδευομενα απο ενα δροσερο κοριτσιστικο γελιο που αντηχουσε στη γυρω περιοχη. Η ιδιοκτητρια του γελιου χορευε σαν νεραιδα στο γρασιδι,αγνοωντας φανερα τα κοροιδευτικα,ως και περιφρονητικα μουρμουρητα του φιλου της. Επεσε στο λιβαδι,κρατωντας την κοιλια της απο τα πολλα γελια.

"Ελα βρε Ντανι κι εσυ,αντε να χορεψουμε λιγο!" Ειπε πειραχτικα,αναμεσα σε πνιγμενα γελια.

Ο ""Ντανι"" την κοιταξε ενοχλημενος. Στο προσωπο του ηταν ζωγραφισμενη η απολυτη ντροπη.

"Πας καλα,τρελη γυναικα;" Απαντησε,τα γαλαζια του ματια αρνουνταν να συναντησουν τα σκουρα μπλε της κοπελας που κυλιοταν σαν το γρασιδι. Οσο και να 'θελε να συμπεριφερθει οπως αρμοζε στην νεαρη του ηλικια,απλα δεν αντεχε να το κανει. Οπως και να 'χει,ειχε μια αξιοπρεπεια,ως ο γιος ενος πετυχημενου χρηστη ψυχικων δυναμεων.

Το κοριτσι του επαιξε τα ματια της πονηρα.

"Ου-χου,κοιταξτε με,ειμαι ο Ντανιελ Μειερ."  Μιμηθηκε τον τονο της βαριας φωνης του,προσπαθωντας να ""αντιγραψει"" οσο πιο καλα μπορει την επισης βαρια γερμανικη προφορα του.  "Επειδη ειμαι ταχα μου πετυχημενος,δεν εχω δικαιωμα στη διασκεδαση."

"Εμιλυ ΣΚΑΣΕ!"  Φωναξε νευρικα ο Ντανιελ,ενοχλημενος απο ολη την παρωδια που γυριζοταν μπροστα του. Τα μαγουλα του ειχαν γινει κατακοκκινα,κυριως απο ντροπη και οχι θυμο.

Η Εμιλυ βρηκε την αντιδραση του αγοριου πολυ διασκεδαστικη. Σηκωθηκε αργα αργα απο τη θεση της στο γρασιδι,και αφου τιναχτηκε για να διωξει ολα τα γρασιδια και τις βρομιες που ειχαν λερωσει τη κατασπρη μπλουζα της,χοροπηδησε στη μερια του Ντανιελ,που εφριξε απο την τερατωδη εμφανιση της φιλης του.

"Μην με αγγιξεις,σε προειδοποιω." Γρυλισε χαμηλα,προειδοποιητικα,βαζοντας τα χερια του μπροστα απο το σωμα του. Παρα τις προειδοποιησεις,η Εμιλυ ριχθηκε απανω του.

Ο Ντανιελ εβγαλε μια τσιριχτη φωνη εκπληξης,πεφτοντας στο εδαφος με ενα αρκετα μεγαλο βαρος μπροστα του. Με το που επεσε,βογγηξε απο τον πονο. Ενιωσε την πλατη του να τον εγκαταλειπει σιγα σιγα.

"Ελεος ρε Εμιλυ..." Παραπονεθηκε,κοιτωντας το κοριτσι που τον ειχε ριξει κατω βιαια,με ενα καπως αγριο βλεμμα. Εκεινη ομως απλά χαζογελασε. Αφου κατεβηκε απο πανω του,τον βοηθησε να σηκωθει με ένα τεράστιο χαμόγελο στα ροζ της χείλη.

"Σου αξιζε,παραδεξου το."

"Ωχ,η πλατη μου..."

"Αμαν ρε Ντανι,ολο ετσι εισαι,γκρινιαρης,κακοκεφος και κατσουφης. Εχεις καμια αλλη διαθεση περα απο τη διαρκης κακη διαθεση;"  Γκρινιαξε η Εμίλυ,η διάθεση της άλλαξε με τρομακτική ταχύτητα,το χαμόγελο έγινε κατσουφιασμα ώσπου να πεις τρια.

Ο Ντάνιελ πάντα φοβοταν τη φίλη του κατα κάποιο τρόπο,κυριως λογω της έντονης κυκλοθυμιας της. Αυτη η ξαφνικη αλλαγη στη διαθεση της θα μπορουσε να την κανει βιαιη,ελεγε παντα το αγορι με τα γαλαζια ματια.

Μα φυσικα δεν ελεγε ποτε τιποτα μπροστα της. Δεν ηθελε να την πληγωσει,ουτε να την κανει να νιωσει ασχημα για τη κυκλοθυμια της. Πιθανως ηταν κατι που ουτε η ιδια δεν μπορουσε να ελεγξει,οποτε δεν υπηρχε λογος να θυμωσει κανεις.

Εκατσαν και οι δυο στο γρασιδι,βουτηγμενοι στην σιωπη. Μπορει αυτη η σιωπη να φαινοταν αβολη,αλλα για αυτα τα δυο νεα παιδια δεν ηταν. Ηταν μια οικεια σιωπη,γεματη θετικα συναισθηματα που γεμιζαν τις εφηβες καρδιες τους με ακομα περισσοτερα συναισθηματα.

Η Εμιλυ εστρεψε το βλεμμα της προς το δασος στα μακρινα δεξια της. Στα μπλε της ματια αστραψαν βροντες,το ενιωθε ηδη! Εκει μεσα υπηρχε μια ολοκληρη περιπετεια που περιμενε εκεινη και τον φιλο της!

Ηταν βεβαιη πως θα αρνουνταν ο Ντανιελ,αλλα η Εμιλυ ποτε δεν ελεγε οχι σε μια προκληση. Η σημερινη προκληση ηταν να πεισει τον Ντανιελ να ερθει μαζι της στο δασος.

Γυριζοντας το βλεμμα στο Ντανιελ,του χαμογελασε πονηρα.

Ο Ντανιελ,που ουτε ανοητος,ουτε αφελης ηταν,κατσουφιασε αμεσως. Για γυρω στην τριακοστη φορα μεσα στο απογευμα.

"Οχι,οχι και παλι οχι Εμιλυ." Ειπε με αυστηρο τονο,κανοντας το ξανθο κοριτσι διπλα του να του βγαλει την γλωσσα και να γκρινιαξει ξανα.

"Γιατιιιιιι βρε Ντανι μουυυυυυ;;"

"Γιατι ειναι γελοιο και ασε που σκοτεινιαζει οπου να 'ναι και πρεπει να γυρισουμε στο χωριο." Γρυλισε σχεδον αμεσως ο Ντανιελ,που αρχισε να γινεται ανυπομονος με τις θεοτρελες ιδεες της Εμιλυ. Η αληθεια ομως ηταν πως ηθελε να παει.

Αλλα...φοβοταν.

Κυκλοφορουσαν φημες γι'αυτο το δασος. Φημες οπως,οποιος δυστυχης βρισκοταν σ'αυτο το συγκεκριμενο δασος,δεν θα μπορουσε ποτε να γυρισει σπιτι του.

Οτι στο δασος ζουσαν αιμοδιψη ξωτικα που αναζητουσαν και εψαχναν σαν μανιακα ανθρωπινη σαρκα,για να γλεντισουν πανω της,ενω ο κατοχος της ηταν ακομα ζωντανος.

Και ο Ντανιελ δεν ειχε ορεξη να γινει τροφη για ξωτικα. Ουτε να χαθει απο προσωπου γης. Εξαλλου,αν μαθαινε η μανα του πως πηγε στο δασος χωρις επιτηρηση,θα τον σκοτωνε η ιδια,χωρις να χρειαζεται αιμοβορα ξωτικα για να την βοηθησουν.

Αναθεμα την οικογενεια που γεννηθηκε! Αυτο παντα καταριοταν απο μεσα του ο Ντανιελ. Παντα του φερονταν σαν μωρο,χωρις να του δινουν να κανει τις δικες του επιλογες,και ας ηταν 14 χρονων αντρας! Τι αντρας! Ειχε ηδη φτασει το 1,80 ως υψος και πολλοι τον περνουσαν για ενηλικο ετσι και αλλιως.

Τα περισσοτερα παιδια στην ηλικια του μπορουσαν και εκαναν οτι τους κατεβαινε. Αυτος γιατι οχι; Χειροτερος απο τους αλλους ηταν,ή μηπως κατωτερος σε ταξη;

Ηταν καιρος για την επανασταση του.

Ενας αλλος λογος ηταν πως η Εμιλυ δεν ελεγε να σταματησει να τον πιεζει και επρεπε να σταματησει το μουρμουρητο της καπως.

Ετσι,απροθυμα βεβαιως,δεχτηκε την προταση της να εξερευνησουν το μυθικο δασος.

Αχ,αυτα τα αθωα παιδια. Φυσικα και παντα θα κανουν τα λαθη τους,δεν θα διστασουν να ενεργησουν ετσι οπως τους λεει η καρδια τους,χωρις να το σκεφτουν καθολου. Και λαθη,λαθη,παρα πολλα λαθη θα κανουμε ολοι μας στη ζωη μας.

Η Εμιλυ και ο Ντανιελ δεν αποτελεσαν εξαιρεση. Εκαναν και οι δυο ενα τεραστιο σφαλμα εκεινο το Σαββατιατικο απογευμα Νοεμβριου.

Ενα μοιραιο σφαλμα.


────────⊹⊱✫⊰⊹────────

Μερες περασαν. Εβδομαδες. Ισως και μηνες. Ο χρονος κυλα αργα οταν η αγωνια τρωει την ψυχη σου.

Κανενας δεν ειδε τον Ντανιελ Μειερ ή την Εμιλυ Ριτς ξανα απο κεινο το μοιραιο βραδυ,κανενας δεν μπορουσε να επικοινωνησει μαζι τους. Ολες οι προσπαθειες επικοινωνιας ειχαν πεσει στο κενο.

Οι οικογενειες των δυο παιδιων ειχαν πεσει σε απογνωση. Ή τουλαχιστον,μονο μια.

Η οικογενεια του Ντανιελ εψαχνε μανιωδως τον μονακριβο τους γιο μερα-νυχτα,και την φιλη του,καθως οι γονεις της μικρης δεν φαινοντουσαν να νοιαζοταν που εξαφανιστηκε η κορη τους. Η μητερα του Ντανιελ,η δυστυχη Σελι μονο που δεν ειχε πεσει στα πατωματα απο την στεναχωρια της.

Ο πατερας του,ο Αρης,εβγαλε ανακοινωση με τεραστια χρηματικη ανταμοιβη για οποιον εχει τουλαχιστον μια μικρη πληροφορια για το που βρισκεται ο γιος του.

Μα κανεις δεν ηξερε. Κανεις δεν γνωριζε τιποτα για την εξαφανιση. Ηταν σαν κανεις να μην γνωριζε καν τα χαμενα παιδια,σαν να μην υπηρχαν ποτε.

Και ομως,ηταν σωστες οι φημες. Οποιος πατουσε ποδι στο καταραμενο δασος,δεν θα τον εβρισκαν ποτε.

Ηταν ετσι για την δικη μας την περιπτωση; Καμια φορα οι φημες πεφτουν εξω,και ας ειναι σωστες. Μπορει να παρελειψαν μια λεπτομερεια,ή κατι παρομοιο.

Στην δικη μας την περιπτωση,οι φημες εκαναν λαθος.

Το αγορι εντοπιστηκε,με τα γαλανα του ματια ορθανοιχτα,αμυχες και τραυματα σε ολο του το σωμα,τα ρουχα του σκισμενα,το σωμα του να τρεμει,λογικα απο εξαντληση. Κρατιουνταν γερα απο ενα κορμο δεντρου ενω ουρλιαζε ακαταπαυστα,σαν να ηταν δαιμονισμενος.

Μπορει ο Ντανιελ να ηταν τραυματισμενος,τρομοκρατημενος,ενα Θεος ηξερε τι του συνεβει,αλλα τουλαχιστον,ηταν ολοζωντανος.

Οι Μειερ υποσχεθηκαν στον γιο τους οτι θα τον κρατουσαν ασφαλη,και ο κοσμος να χαλουσε.

Ο Ντανιελ δεν απαντησε στην υποσχεση,τους εδωσε μονο ενα βλεμμα. Ενα βλεμμα που αν το ειχαν κοιταξει καλα,ισως να εσωζαν τη καταστροφη του μελλοντος.

Αρνουνταν να μιλησει. Οταν μιλουσε,μιλουσε σιγανα και σε μια ακαταλαβιστικη γλωσσα,που ακουγοταν σαν Αλαμπουρνεζικα στα αυτια των τρομαγμενων γονιων του.

Το παραδοξο ηταν πως η μικρη αδερφη,του Ντανιελ,η Φρανσιν,τον καταλαβαινε. Η Φρανσιν καθοταν για ωρες ολοκληρες στο δωματιο του Ντανιελ,και συζητουσαν για ωρες,σ'αυτη την μυστικη,μυστηρια γλωσσα. Η μικρουλα αρνουνταν να ομολογησει στους γονεις της τι συζητουσαν τοσες ωρες σ'αυτην την "γελοια" γλωσσα τους,και κλεινοταν στο δωματιο της επειτα απο μια τετοια συναντηση με τον αδερφο της.

Η χαρωπη της προσωπικοτητα μεταβληθηκε σε μια υπερβολικα σοβαρη και ευεξαπτη. Η "Φρανκι",οπως ηταν το παρατσουκλι της,δεν ηταν πλεον μια γλυκια και χαρουμενη υπαρξη. Ολη της η αισιοδοξια ειχε πνιγει σε μια θαλασσα νιχιλισμου και απεραντης απαισιοδοξιας,που κανεις ποτε δεν μπορεσε να ερμηνευσει τον ακριβο λογο ΓΙΑΤΙ.

Το ζευγος Μειερ βυθιστηκε παλι σε απογνωση. Η κορη τους εγινε ενα αγνωστο κοριτσι σ'αυτους,αποτραβηγμενη απο τον κοσμο και τους ανθρωπους,εξασκουσε τις ψυχικες της δυναμεις ολη μερα,χωρις σταματημο.

Ο γιος τους παλι,δεν μιλουσε πια. Η φωνη του ξεχαστηκε ακομη και απο τους συγγενεις του,μεχρι και απο τους ιδιους του τους γονεις. Κλεισμενος στη καμαρη του,δεν εβγαινε απο το σπιτι του ποτε,καποτε που τους δρομους της χωριου τους ειχε κανει σκονη απο τους πολλους περιπατους.

Τα πραγματα ειχαν παει απο το κακο στο χειροτερο.

  ────────⊹⊱✫⊰⊹────────