Hadi Ama!!

Merhaba bu benim ilk hikayrm biliyorum kısa oldu ama bu daha başlangıç değil mi? Umarım hikayeyi seversiniz. İyi okumalaaarr :D

Gözlerimi açıyorum ve kulaklarımda gözlerim sade bir beyaz ışık görürken kulaklarım yavaş yavaş konuşan bir sürü insanın karışık seslerini işitiyor. Dostum! Cidden komik herkes yavaş, saçma ve komik bir şekilde konuşuyor.

"Yağmur uyandın mı? İyi misin? " diye soruyor bir ses. Adım Yağmur olsa gerek neyse zaten üstüme alındım bile.

"Evet iyiyim. Peki burası neresi ve ben neden burdayım?" Kadın hic düşünmeden cevap veriyor.

"Sen hastanedesin." Ooo ama bu hiç iyi değil ki

" Ayy kesin 3 günlük ömrüm kaldı bu da 3. günü demi." Soruyorum: Ben mal mıyım??

" Hayır tatlım ama eğer bir an önce buradan çıkmazsan seni sedyeyle atmak zorunda kalacağız. " Hııı tbi cnm .s.s.

"Dışarda yağmur yağıyor.  Ayrıca beni buradan öyle bir şekilde Serra olmadan atamasınız."

___________~~~~~~~________~~~~____

" Bizi yağmurda öylece sedeyle dışarı attıklarına inanamıyorum!"

"Hadi ama Yağmur sen kaşındın. Neyse boşver şimdi eve gidiyoruz. Sana bir sürprizim var."

Evet, doğru tahmin, şu anda arabadayız ve hiç konuşmadan eve gidiyoruz. Şunu anlamadım doğrusu Serra'nın hayatımın her anında yanımda olan dostum olduğunu hatırlıyorum ama ya diğerleri? Onların kim olduğunu bile bilmiyorum. Hastanede yanımda sadece Serra vardı. Annem? Babam? Onlar neredeydiler?

Serra'nın kapımı açmasıyla düşüncelerim beni boğmadan kurtuldum. Ve hayır olamaz..

" Serra bana sürprizin bu ev olmadığını söyle. "

" Çok geç artık ne yapalım. "

" Oha kanka seni çok seviyom ben!"

Serra'nın kendi içinden düşündükleri;

Kanka mı? Sanırım Yağmur bizim üvey kardeş olduğumuzu unuttu. Doğrusu benim başka kardeşim yok. Yağmurla aynı yaştayız ve ben onu öz kardeşim gibi seviyorum. Sanırım onun için bu yalanın içinde olacağım.  Eve gidince ona a

yavaş yavaş gerçekleri anlatmayı düşünüyordum ama olmaz. Artık birşeyler uyduracağım, mantıklı olan bir şeyler ben bunları düşünürken eve girmişiz bile.

Tekrar normal anlatım

"Bu ev harika ama bir süre evde kalacağım. Ailemi özledim. " dedim. Ne yani bu evde Serrayla kalmak harika ama onlar benim ailem.

" Yağmur biraz otursana sana bişi anlatacağım. "

Hadi buyur geliyor kötü haber. Umarım ailem iyidir hayatta en çok onlara değer veririm. Neyse koltuğa oturdum ve evet, dinlemeye başladım.

" Bak Yağmur bu senin için biraz zor ama hızlıca anlatacağım.  Sen evde yemek yapmaya çalışıyordun ne yazık ki dans ederken ocağı unuttun ve bütün evi yaktın yangın büyüyünce fark ettin ve kaçmaya çalışırken elindeki omlet tavası havaya firladiği gibi kafana indi.  Sen o zamandan beri hastanedesin sadece bazı şeyleri hatırlıyorsun. Ailene gelirsek onlar senin durumuna çok üzüldüler senin iyileşmen için buraya yani Amerika'ya gelmen gerekti. Ailen Türkiye'de bizde en fazla 3 aya oraya gideceğiz. İşte bütün olanlar. "

"Oha Serra bari nefes alsaydın."

"Aileme gelirsek onları..... kaybettim."

Aa ama bu olmadı bak buna üzüldüm.  Gerçi başıma gelenlerede üzüldüm ama hala yaşıyorum ve ailemde yaşıyor.

" Ayy ne zaman ben hastanedeyken mi öldüler? Nasıl öldüler?"

"Hayır saçmalama ölmediler. Onları gerçekten kaybettim. "

Canım yaa kabullenemiyor da.

" Serra hayatının en büyük kaybı olduğunu anlıyorum ama ölen ölüyor işte. "

" Yağmur mal mısın? Canına son vermek anlamında kaybetmedim. Yanımda bulamamak, bulunamamak anlamında kaybettim."

Evet mal mışım. Beni mal ben.

Eveet! Hikaye nasıldı? Beğendiyseniz oylarınızı ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin :D Yeni bölüm kısa zamanda gelir. Devamı aklımda hazır bekliyor.