PUYA

ay

Hilal şeklindeki ay, tüm karanlığa rağmen gülümsüyordu genç kıza. Kulağında kulaklık, beyninde şarkıların notaları dans ediyordu. '' Annem içindi her şey sadece annem ve kardeşim... Kanatsız meleğim içindi,gözükmeyen meleklere inat, her zaman yanımda duran meleğim içindi.'' sözcükleri bir film şeridi gibi geçerken zihninden; derin bir nefes aldı genç kız. Ürperdiğini hissetti ve gözlerinde arafta duran damlalar bir kırpışta yönünü bulup,firar etti yanaklarından dudak kıvrımlarına doğru. Artık ikinci yüzünü takınma sırasındaydı.

Ayağa kalktı, eğilip paltolonunun kıvrımlarını düzeltti, ve sonkez baktı gökyüzüne. Karanlığın girdabına rağmen,parlamaya,insanlığa yol göstermeye çalışan Ay'a gülümsedi, Ay da O'na göz kırptı. sanki O'na ''sen de ben gibisin Ada , her şeye rağmen ayaktasın, tek farkımız ;ben insanlık için, sen annen için karanlığın girdabına kafa tutuyorsun. Tek farkımız ben gökteyim sen yerde. Yoksa ikimizde başkası için yaşayan mahluklardan farksısız'' diyormuş gibi hissetti genç kız.

Genç kız tekrar gülümsedi Ay'a, solgözünden bir damla daha firar etti ve yoculuğunun sona ermesine izin vererek adım attı karanlığına. Balkonda yeterince üşümüş, yeterince kabuklarından sıyrılmıştı. Şimdi üşümemek için o kabuğa tekrar ihtiyacı vardı...