[[ Όταν τα πρόσωπα μιλάνε με κανονικά γράμματα μιλάνε στο παρόν. Όταν τα πρόσωπα μιλάνε με έντονα γράμματα μιλάνε στο παρελθόν. Όταν η Ελπίδα μιλάει με πλάγια γράμματα είναι αναδρομή σε παρελθοντικα γεγονότα ενώ όταν γραφει με κανονικά γράμματα περιγράφει στιγμές του παρόντος]]
Ελπίδα's POV:
Σήμερα ξύπνησα πάνω στον Taehyung. Το πως το κατάφερα δεν ξέρω για να πω την αλήθεια.. Αφού κοιμόμουν δίπλα του. Γίνεται τόσο ζεστός τα βράδια που είναι απλά αδύνατο να μην τον έχεις αγκαλιά. Είναι σαν σόμπα με πόδια .
Ήμασταν και σε νοσοκομείο μην πω τίποτα.
Μιας και είχα ξυπνήσει πιο νωρίς από εκείνον έμεινα να κοιτάω της λεπτομέρειες του προσώπου του.Λίγα λεπτά αργότερα άρχισε να ανοιγοκλείνει τα ματάκια του κοιμισμένα.
Ε: Καλημέρα Tae Tae μου.
Του είπα και τον φίλησα στο μέτωπο.
Εκείνος αντιθέτως άρχισε να φωνάζει τρομαγμένος και να με κοιτάει λες και ήμουν εξωγήινος ( ;) )Ε: Μην ανησυχείς είναι εντάξει είναι εντάξει!
Τ: Τ-τι έγινε;! Π-που είμαι; Εσύ ποιά στο καλό είσαι;!!! Και γιατί είσαι πάνω μου;;!!Ε: Χθες όπως έπαιζες μπάλα με τα παιδιά και είχες ένα ατύχημα και χτύπησες το κεφάλι σου. Και επειδή ανησυχησαμε σε φέραμε σε ένα νοσοκομείο..
Τ: Δεν καταλαβαίνω τίποτα! Ποιά είσαι!!Ε: Είμαι η κοπέλα σου Taehyung.
Του είπα ήρεμη και έμεινε να με κοιτάει.
Τ: Ανοησίες! Ε-εγώ δεν έχω κοπέλα!
Ε: Πως με λένε;
Τ: Που θες να ξέρω
Ε: Πως με λένε;
Τ: Δεν ξέρω!
Ε: Kim Taehyung πες μου το όνομά μου!!
Τ: Δεν το ξέρω γαμωτο!!Πήγε να με σπρώξει για μα φύγει αλλά εγώ σηκώνομαι στα γόνατα και κάθομαι με δύναμη πάνω στην κοιλιά του κάνοντας τον να βγάλει μια κραυγή πόνου.
Τ: Σήκω από πάνω μου μωρή τρελή!!!
Έκατσα πάλι στην προηγούμενη μου στάση και του έπιασα τα μάγουλα με τα χέρια μου.
Ε: Άκουσε να δεις..
Θα το περάσουμε αυτό μαζί! Αλλά δεν θέλω να με αφήσεις.
Τ: Γιατί να μην το κάνω;
Ε: Μπορείς να μην συμπεριφέρεσαι έτσι;;!!!Του λέω σε αυστηρό τόνο και εκείνος με κοιτάει κάπως έντρομα.
Τ: Αποδειξε μου πως είσαι η κοπέλα μου.
YOU ARE READING
-Amnesia- k.taehyung ff [One Shot]
FanfictionΕίμαι η Ελπίδα, ζω στην Ελλάδα και δυστυχώς είμαι ορφανή. Η ζωή στο ορφανοτροφείο είναι δύσκολη και μελαγχολική. Είμαι η μεγαλύτερη εκεί πέρα (16 χρόνων) και κανείς δεν έχει προσφέρθει να με υιοθετήσει. Μια μέρα εμφανίζεται ένα αγόρι που στο μέλλον...