Love On The Brain

#1-oh taxi

Emma's pov...

Ντιν ντανννν...
.."Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να βάλουν τις ζώνες τους. Σε 5 λεπτά θα προσγειώθουμε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου"...

Εγνεψα και έβαλα την ζώνη μου έτοιμη για προσγείωση
Επιτέλους θα έφτανα στο Λονδίνο
Τα συναισθήματα ήταν πολλα και ανακατεμένα μέσα μου

Φοβόμουν με το τι θα αντίκριζα εκεί...

Και αν δεν με συμπαθήσει η οικογένεια που θα μείνω;

Αν Το Λονδίνο δεν ειναι αυτό που περίμενα εξ'αρχής;

Τις αρνητικές μου σκέψεις διέκοψε ξανα η φωνή της αεροσυνοδού που ανακοίνωσε την άφιξη μας στο Λονδίνο.

*
Περιμένω την βαλίτσα μου. Σκέφτομαι......... σκέφτομαι πολύ σήμερα. Φοβάμαι όμως με το τι θα αντίκρισω.

Με τον Άλεξ χωρίσαμε οριστικά γιατί λέει ότι δεν πιστεύει σε σχέσεις εξ αποστάσεως. Τι μαλακας θεε Μου!

Υποτίθεται με αγαπούσε.

Τέλος πάντων Καλύτερα έτσι. Καλύτερα χωρίς αυτόν και τις χαζομάρες του.

Πόσες φορές τον έχω συγχωρέσει οταν πήγε με άλλες.

Μα πόσο ηλίθια μπορεί να γίνω ακόμα.

Ξεκινάω μια καινούργια ζωή εδώ στο Λονδίνο. Θα σπουδάσω αρχιτεκτονική αυτό που πάντα ήθελα. Θα μενω με μια οικογένεια που δεν γνωρίζω ακόμα αλλά από ότι φαίνεται είναι συμπαθητικοτατοι .

Ευτυχώς που με δέχτηκαν αυτοί γιατί δεν ξέρω αν θα υπήρχε κάμια άλλη οικογένεια που να δεχόταν φοιτήτρια από Ελλάδα

Η μητέρα αυτής της οικογένεια είναι από την Ελλάδα,Έτσι θα έχω και κάποιον να μιλαω ελεύθερα με την δικιά μου Γλώσσα.

"Η βαλιτσα μου"φωναζω ενώ προσπαθώ να προλάβω την βαλίτσα η οποία είχε φύγει μακριά μου.

Πόση ώρα σκεφτόμουν και ξεχάστηκα.

"Μην τολμήσεις και ξανα φύγεις μακρυά Μου",λέω πέρνωντας αγκαλιά την βαλιτσουλα μου.

Την περνω στα χέρια και αρχίζω να περπατάω προς την έξοδο του αεροδρομίου.

Πόσο όμορφο είναι το Λονδίνο το βράδυ?

Βρησκω ένα ταξί και μπαινω μέσα. Έχει πολύ κρύο. Λέω την οδό, που μένει η οικογένεια που θα μείνω στον οδηγό.

Βυθίζομαι στην δερμάτινη θέση και ξεκουράζομαι όσο προλαβαίνω.

*
"Κοπελιά ξύπνα,φτάσαμε" ακούω δίπλα από το αυτί μου μια γαϊδουροφωναρα. Σαν νταλίκα μου ακούγεται. Μπα.... μάλλον από εξω θα είναι.