Μόλις κοίταξα την συνομιλία μας να δω αν είσαι ενεργός. Δεν είσαι. Πράγμα ειρωνικό, πάντα εσυ ήσουν αυτός που με πειραζες ότι πέφτω νωρίς για ύπνο. Και όμως πόσες ωρες είχα κάτσει ξάγρυπνη για να σου μιλάω Θεέ μου. Προσπαθούσα σκληρά να παραμείνω ξύπνια όσο και αν νύσταζα, αλήθεια. Αύριο πρωί είναι ο αγώνας σου. Μου είχες μιλήσει γι αυτόν θυμάμαι. Κάποιο Σάββατο, μετά το φροντιστήριο. «Είσαι και αθληταρας» σε είχα κοροϊδέψει. Θυμάμαι να σε ρωτάω ποιο νούμερο θα είσαι. «Το 9», μου είχες απαντήσει. «Εαν δεν το προλάβει κανένας άλλος.»
«Πάρτε τους τα σώβρακα», σου είχα πει, μισό σοβαρά- μισό αστεια. «Προφανώς.» Μου απάντησες.
Αύριο είναι ο αγώνας σου. Και υποθέτω δεν θα μάθω ποτε εαν τελικά ήσουν το 9, η εαν το πρόλαβε κάποιος άλλος. Δεν θα μάθω εαν τους πήρατε τα σώβρακα. Η μάλλον θα το μάθω, αλλα όχι από το δικό σου στόμα. Σκέφτομαι ότι δεν θα είμαι εγώ αυτή με την οποία θα μοιραστείς τη χαρά της νίκης σου και αυτό με συνθλίβει.
Κοιμάσαι αυτή τη στιγμή. Θέλω να σου στείλω καλή επιτυχία όσο τίποτα άλλο στο κόσμο. Κάτι όμως με κρατά πίσω, τα δάχτυλα μου κομπιάζουν. Γνωρίζω ότι δεν θα το δεις ποτε αυτό.
«σε σκέφτομαι»
Θέλω να φωνάξω με όλη τη δύναμη που έχω στα πνευμονια μου. Μήπως και με ακούσεις, μήπως και το νιώσεις.
«Ελπίζω να κοιμάσαι γλυκά. Καλή επιτυχία για αύριο, όχι ότι την έχεις ανάγκη.»
Εκείνα τα μηνύματα που δεν θα σταλθούν ποτε.
Αναρωτιέμαι αλήθεια, να έχω υπάρξει ποτε έστω για λίγο πρωταγωνίστρια στα όνειρα σου;
Καληνύχτα. Καλό αγώνα.
Μου λείπεις.
YOU ARE READING
Παραλήρημα {όλα όσα ποτε δεν ειπα}
Non-Fiction«Εάν ενας συγγραφέας σε ερωτευτεί, δεν μπορείς ποτε να πεθάνεις.» Έτσι λοιπόν και συ θα ζεις για πάντα στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Μου λείπεις {9}
