Evet reddedildiğimin şokunu atlatamıyordum. Ne yapmıştım bunu hakedicek kadar? Arkadaşlarım vazgeç diyor, peki ya kalbim? Aman Allahım bitmiştim. Bahçeye çıkıp onu izlemekten başka bir şey yapamıyordum. Yediremiyordum işte. Bir perşembe günü. Geldi arkadaşı belki o da seviyordur dedi, ümtilendirdi. Peki ya sonra mı? Çocuk beni tanımıyormuş. Sikiyim tanımamanı! Oğlum, zaten çıkınca tanıycaksın. Neyse hep maraton her şey. Çocuğun da galiba sevdiği varmış. Sonsuza kadar sevemem ya? Onu unutmalıydım. Kendi yolumu yeniden biçimlendirmeliydim. Tabii ki yeni biriyle. Yeni biriyle sevgili oldum. Onu severken çıkamazdım değil mi? Siz siz olun bir kalbiniz bir başkasındayken aklınızı başkasına vermeyin. Akıllı olun, aptal olmayın. Kalbi dinlemek boş. Hayata 1 kere geliyorsun ve şu 1 kere de dikkatli geçir. Cesaret, özgüven bir yere kadardır. Kendime "Eda toparlan" dedikçe dibe çöktüm, düştüm ama kalkamadım. Biri bana yardım etmeliydi, gelsin ve bırakmasın istiyordum. Umutta bir yere kadar. Artık yeter demenin vakti geçmişti bile. Şimdi o kırılan kalbi , yok olan gururu nasıl geri toparlayabilirdim?
