Biraz bitmiş gibiyim. Hayatıma insanlar giriyor çıkıyor gün içersinde çok güldüğüm hatta çok ağladım anlar oluyor ama ne gülüşüm huzur ne de ağlayışım acı verir gibi.. Garip çok garip hatta canım mı yanıyor çok mu mutluyum belli değil. Hani ölmekle kalmak arasında ince bi çizgi vardırya hah işte tam orası sanırım.
Kimmiyim ben Kübra ben daha 18 yaşında hayatı bırakmış bir genç kız işte. Peki bunlardan bize ne diyebilirsiniz bende bilmiyorum yazmasam biraz içimi dökmesem intihara kadar gidecek diye çok korkuyorum yok yok bu siktiri boktan hayatı sevdiğimden değil cennet imkansız olurmuş ya intahar edenlere tek sebebi bu işte. Nasıl mı böyle oldum ? Çok küçükmüşüm 3.5 4 yaşlarında annem melek olmuş ne komik ki ona dair hatırladığım tek şey öldüğü gün en ince ayrıntısına kadar kimlerin ağladığını annemin yüzünde ki siyah yazmaya kadar ananemin "son kez yüzünü gösterin" deyişine kadar. O gün ölmeliymişim ben. Büyüdüm işte sonra biraz eksik hatta çok eksik neden mi babam gitti benim bi gün sabah 6 da sabah ama telefonunu baş ucumuza bırakıp çekip gitti daha çok küçüktüm ablam da öyle bana bakmak zorunda olduğu zamanlarda çok küçüktü ama bana hem anne hem baba olmuştu 2 yıl geçti babam 1 kere aramadı bizi. Ne dayımın ne dedemin ne de başka akrabalarımın bizi kovmadığı tek bi yer kalmadı ablam çalıştı ben okudum sonra ne mi oldu babam hiçbir şey olmamış gibi çıkıp geldi neydi ki şimdi bu gidişine mi gelişine mi yoksa bizi 1 kere bile arayıp sormayışına mı kızmalıýım baba ? Ne mi yaptım kabullendim hayatımıza babamla devam etmeyi kabullendim. Zaten en büyük aptallığım da bu olsa gerek bana yanlış yapan herkesi affetmem. Hep eksik bi yanım oldu benim hatırlıyorum da okulda gösteri ekibine katılırdım herkesin ailesi gelirdi beni izlemeye tek bi insan dahi gelmemişti. Bi gün çok heyecanlandım giyindim süslendim babama 1 hafta yalvardım gel diye tamam gelicem dedi nasıl heyecanlıyım ama babam beni izlemeye gelicek ilk defa sabahın köründe uyandım babamı uyandırdım baba kalk dedim sakın uyuyup kalma tamam kızım dedi. Koşa koşa okula gittim babam gelicek ya güya herzamankinden daha çok heyecanlıyım gözüm hep kapıda ama hep. Bizim siramiz gelene kadar öyle bi umut var ki içimde geleceğine dair. Ama gelmedi. Bekledim , bekledim , bekledim ama babam gelmedi. O gün saatlerce ağladım işte tam o gün hissettim ben annemin yokluğunu tam o gün neden dedim ben neden benim annem yok ? Sonra hep sordum bu soruyu zaten kendime. Canım acıdı anneme kızdım kalbim kırıldı anneme kızdım ağladım anneme kızdım. Zor olan ne biliyomusunuz ? Gidiyorum mezarına saatlerce oturup konuşuyorum en son çıkacakken anne diyorum kalk hadi diyorum beraber gidelim evimize yaşım 18 ve ben bunu hala diyorum bekliyorum bir dekalkmasını hani belki.. Ama ne annem kalkıyor ne ben orda kalabiliyorum ne hayat duruyo ne zaman ne acı bitiyo ne günler öyle böyle bir şeyler devam ediyor..
