trauma - jicheol

IX - superji

Once upon a cold friday night– at exactly 9 pm, when Jihoon was forced to go out to save Seungcheol's ass.

Pinag-isipan pa niya itong mabuti.

Should he save Seungcheol again or just shrug it off, do his homework, graduate with honors, and live a life without Choi Seungcheol?

He is very tempted to choose the latter.

Pero ayaw niya rin namang mabuhay na nababalot ng konsensya. Lalo na't mukhang kasalanan niya pa kung bakit ito magpapakamatay.

Lintek na PLDT kasi.

Sa susunod sa ibang kapit-bahay nalang siya makikiconnect.

Last time Jihoon saved Seungcheol was when he almost got hit buy a car. Good thing Jihoon was there because if he wasn't, Seungcheol is now probably six feet below the ground. Mukhang hindi pa naman natatakot makabangga ang driver ng kotse.

That was how they met. Jihoon saving Seungcheol.

At ngayon mukhang mauulit na naman. Jihoon should probably replace superman.

Wag nalang pala. Hindi siya baliw na isusuot muna ang pants bago ang brip.

"Yah Seungcheol!!"

Seungcheol with a bottle of beer was about to jump. Buti napigilan niya. Linapitan niya ito at hinila palayo. Nakayuko lang ito habang hinihila niya.

"What is wrong with you?! Gago ka ba?! Magpapakamatay ka dahil lang sa tingin mo sinabi kong you deserve to die?! Are you crazy?!"

Nakayuko padin ito at walang imik. Jihoon waited for him to speak. At hindi naman siya nabigo dahil maya maya lang, tumawa ito. Nakakunot-noo at nagtataka naman siyang tiningnan ni Jihoon.

"Yeah maybe I'm crazy. Crazy to think I actually deserve to live. Pero ang totoo mas deserve ko mamatay kaysa mabuhay. A piece of shit and gago like me deserve to die."

Ngayon siya naman ang natawa at si Seungcheol naman ang naiwang nagtataka.

"Alam mo ba na sobrang dami ng taong humihiling, nagadasal na sana madagdagan pa ang oras nila sa mundo? Na madami diyan sobrang nahihirapan pero pinipili parin nilang lumaban! Tapos ikaw na mayaman at nakukuha lahat ng walang kahiraphirap gustong magpakamatay? Bullshit Choi!"

"You don't fucking know me! Nahihirapan din ako! Nasasaktan din ako! I'm not what everyone thinks I am."

"Lahat tayo nasasaktan Choi. Wag kang paspecial."

Dahil sa narinig tuluyan ng bumuhos ang mga luha ni Seungcheol. Luha na hindi inaasahan ni Jihoon. The ever famous Choi Seungcheol is crying in front of him.

"Bullshit. Hindi porket lahat nasasaktan lahat din dapat kaya magtiis! Hindi mo ba naiintindihan? Hindi ko na kaya. Pagod na ako Lee."

Lumapit siya dito at tinitigan siya sa mata.

"If you're tired, then rest. Do not give up."

"But I'm so tired Lee. So tired that I want to rest, forever."

Saglit silang natahimik. Patuloy parin sa pagtulo ang mga luha ni Seungcheol. Habang nakatitig lang sa kanya si Jihoon.

"Okay, if you want to be selfish then go. Magpakamatay ka. Bahala ka. Pero sana maisip mo ang mga kaibigan mo, mga taong nagmamahal sayo, those people who care for you. Ano nalang ang mararamdaman nila pagnalaman nila Choi? Pero kung wala ka ding pakialam sa kanila, go on jump. Mukhang hindi mo nga talaga deserve mabuhay."

Tumalikod na siya at lumakad paalis. Nanatili namang nakatayo si Seungcheol. Pero bago pa makalayo si Jihoon, tinawag niya ito.

"Are you one of those who care Lee?"

"I wouldn't come here if I don't, Choi."

—

hi guys ㅠㅠ
feel ko nagiging nonsense na
pinagtatype ko huhu
whachatenk?

ㅠㅠ