How to be a badgirl

2

Flats! Ik ga meteen rechtop in mijn nieuwe, nu kletsnatte, bed zitten. Een meisje van een jaar of 11 staat in de hoek van mijn kamer hard te lachen, terwijl ze haar blonde, net gekrulde haren achter haar oren veegt: Hannah. "Je moet wakker worden van Jeroen", zegt ze met een brede lach op haar gezicht en ze rent weg. 

Moeizaam gooi ik eerst mijn rechter- en dan mijn linkerbeen over de rand van het bed en ik sta op. Ik schrik van mijn eigen spiegelbeeld een slaak een klein gilletje. Mijn haar ziet er uit alsof een vogel mijn haar heeft verbouwd tot een nieuw nest en mijn make-up is uitgelopen en zit onder mijn ogen. Best grappig eigelijk, ik lijk een beetje op de zombies uit de horrorfilm die Maud en ik eergisteren samen gekeken hebben...

Ik maak mijn gezicht schoon en loop naar mijn nieuwe inloopkast, welke als alles in dit huis, enorm groot is. Hij is nog niet eens voor de helft gevuld, nog genoeg ruimte om te shoppen dus, denk ik met een glimlach op mijn gezicht en ik probeer het eerste setje dat ik gister heb klaargelegd: een zwart T-shirtje tot net boven mijn navel met een donkerblauwe high-wausted jeans. Met een schuin hoofd bekijk ik mezelf in de spiegel. Ik schudt mijn hoofd, 'Dit is niks, veel te bloot', mompel ik alsof de spiegel terug zal praten en ik probeer wat anders.

Ik loop over de grote trap naar beneden, terwijl ik me bedenk hoe graag ik een keer over de leuning naar beneden zou willen glijden. Ik heb uiteindelijk een lichtroze jurkje aangetrokken en wat make-up opgedaan.  Ik heb er denk ik ongeveer 35 minuten over gedaan om de juiste kleding uit te kiezen. Ik wil natuurlijk een goede eerste indruk maken. 

Na een ongemakkelijk ontbijt met het hele 'gezin' zoals Stephanie ons noemde, loop ik naar de bushalte en ga op het bankje zitten om te wachten. Ik ben precies op tijd want de bus komt net aanrijden. Ik haal diep adem, doe snel mijn haar goed en stap als eerste in. De bus is jog maar voor de helft vol, dus ik ga ergens achterin zitten, als er een 'barbypop' aan komt lopen met een laag make-up van bijna 10 centimeter, schat ik. 'Sorry lieverd, maar je zit op mijn plek', zegt ze op een nep-lieve toon. 'O, sorry ik wist niet dat er vaste plekken waren', zeg ik op een nog neppere lieve toon en ik sta op. Ondertussen is de bus zo goed als helemaal gevuld en ik kijk lichtelijk hulpeloos om me heen. 'Hier is nog een plekje vrij hoor, schoonheid', hoor ik een jongensogen zeggen. Ik draai me om. Een lange jongen met zwart haar en gespierde armen zwaait naar me. De bus begint al te rijden. Ik zucht en ga naast de jongen zitten, ik heb niet e ht een andere keus.