INGRID
I was on my way home from school. Since there are no jeepneys and tricycles left, I had no choice but to walk for eight minutes.
Suddenly, I feel some water droplets on my skin so I cover my head with my hood.
I began walking faster.
Nang makakita ako ng canopy, agad akong sumilong dahil umulan na ng malakas.
Palinga-linga lang ako sa paligid. Baka sakaling may dumaan na tricycle.
---
Parang biglang bumagal ang oras nang makita ko siya at ang bago niya.
Kumakain silang dalawa sa karenderyang nasa tapat ko.
Ambigat sa pakiramdam lalo na't ako ang dati niyang sinasama sa kung saan saan.
Napa-buntong hininga ako.
Bakit ba kasi dito pa ako dumaan eh eto nga pala ang paborito niyang kinakainan.
Both of them seems fine and happy with each other.
Yung ngiting evident sa kanyang mukha, ngayon ko na lang ulit nakita. Sana nga masaya na siya sa bago niya. Magiging masaya nalang ako para sakanya.
Ilang minuto ang nagdaan pero tahimik pa din ang kalsada. Ang tanging ingay na maririnig lang ay ang mga mabibigat na patak ng ulan mula sa langit.
*bzz *bzz * bzz
Agad kong kinuha ang cellphone sa bulsa at tiningnan kung sino ang tumatawag.
09*********
Sino kaya 'to?
Walang ibang nakakaalam ng numero ko maliban kay papa at.... kay Matt.
Sagutin ko kaya?
I taped the green button at inilebel ko ito sa aking tenga.
Walang nagsalita. I was about to press the end button nang biglang—
"Are you still on the spot where you saw us?"
That manly voice sent shivers to my spine.
Di ko akalalin na maririnig ko nanaman ang boses nya.
It's been a year mula ng pinili niya si Samantha.
It's been a year mula nang maputol ang koneksyon naming dalawa.
"Answer me, Ingrid."
Oo nandito pa din ako.
Pero di ko hahayaan na masaktan nanaman nang dahil sa 'yo.
"I'm at home already."
I gulped. Nagsinungaling nanaman ako sakanya.
"We're living on the same address, In. I checked your apartment and you're not in there."
Nag-aalala ba siya? Nag-aalala ba siya saken?
"Manang Cecilia is worrying about you."
Oh.
So I'm just assuming that he is worried.
"I... I'll just... I'll just uh... I'll contact our family driver after this call so tell Manang that I'm safe."
Tila nagpapakiramdaman lang kami at nagpapalitan ng mabibigat na hininga.
Why am I palpitating when it's raining so hard?
"Your family driver is twenty kilometers away from this place! Goodness gracious, In. Wait for me for a minute... Susunduin kita jan. Wag kang aalis."
"Wag. Wag mo na akong sunduin" I said while my eyes are closed.
"Humina-hina na ang ulan— makakauwi na din ako."
"Susunduin kita and that's final."
He hang it up.
I don't know what to react and how to react.
---
Mas pinili ko ang maglakad nalang kahit na posibleng magkasakit ako.
