Divergent Love

Chapter 1

  Life is very uneasy thing, you cannot skip everything. You need to pursue yourself to face it. No one can answer it all, only you can fulfill it. But, not at all times that only you can do things right. There's such a good persons that can help you by yourside.

Janelle's POV

  Bakit ganito ang buhay natin? Ang hirap intindihin, may nasa ibabaw mayroong nasa ibaba... Nasa materyal na bagay nalang palagi nakadepende ang lahat... Ang ibang tao ay nawawalan na ng pagmamahal at respeto sa isa't isa dahil lang sa isang bagay... Ang Pera. Sa pera nalang ba iikot ang mundo ng mga tao? Kapag walang pera, mahirap, kapag maraming pera mayaman... Dahil sa pera, ang tao'y nagiging gahaman... Pero ang iba nama'y nagpapakahirap magtrabaho ng marangal para lang sa pera...

 

   Kagaya ng aking mga magulang, nagtatrabaho sila para lang sa aking kinabukasan... Nag-iisa lang akong anak... Lahat ng kagustuhan ko, ay nakukuha ko... Pero ang hindi ko lamang makamit ay ang oras at pagmamahal nila sa akin... Medyo marami akong mga enemies, naiinis daw sila sa akin ang pasaway ko daw... ewan ko ba sa kanila. pero wala akong pakielam sa kanila...

   Dumating ang isang gabi... Isang balita ang tumambad sa akin...

"Hindi po totoo yan tita... Bakit naman po mangyayari yan, e kakatawag lang po nila sa akin kanina..." sabi ko nang papatulo na ang mga luha ko...

"I'm sorry janelle, pero... dapat kang maniwala sa akin..." sabi ni tita julia habang siya ay umiiyak

"Hindi po totoo yan!!!" sigaw ko habang ako ay tumatakbo patungo sa aking kwarto

   Nilock ko ang kwarto at ako ay umiyak ng matindi... hindi ko expected na sila mom at dad ay patay na... Hindi ko matanggap iyon, hindi ko man lang sila nayakap bago sila... bagoo... sila mamatay... At hindi ko man lang nafeel ang dapat na mangyari sa amin na masasayang moments... Ang sakit... Masakit ito para sa akin...

                     *1 week later*

  Ibuburol na ang aking mga magulang...

  Hindi ko talaga mapigilang umiyak... Niyakap ako ni tita.. at sinabing...

"Mahal ka ng mga magulang mo..." at ngumiti siya sa akin...

 

  Lalong tumulo ang aking mga luha sa sinabi niya...

                  *2 months later*

"Tita, saan tayo pupunta at bakit nakaempake lahat ng mga gamit natin?" tanong ko

"Janelle, pupunta na tayo ng korea... doon na tayo titira" sabi niya

"Pero, paano ang pagkokolehiyo ko tita?" tanong ko

" Inasikaso ko na ang lahat... No need to worry... " sabi niya

Hindi na ako kumontra pa.. dahil medyo gusto ko rin na makapunta din sa ibang lugar.

                       *Sa korea*

"Annyeong Haseyo" sabi ng katulong namin sa bahay...

"Ano daw tita? kamusta na kayo? ayun ba sabi niya?" tanong ko pero kunwari lang, marunong akong umintindi ng korean language, pero konti lang.

"Hahaha... hindi, she said that, Hello. " sabi niya

"Aa ok..." sabi ko at nginitian ko ang katulong (plastic smile)

Dumiretso agad ako ng kwarto at nagheadset at nakinig ng music.Mahilig ako sa music at nakanta din ako... mahilig din akong umarte... Bata pa lang ako, pag aartista na ang dream ko.. pero napakaimposible...