Babam , varlığıyla iliklerime kadar güç veren adam . Hiç bırakmaz dediğim ... Her gün birlikteydik tıpkı bu gün olduğu gibi ama bu gün biraz farklıydı . Fazlasıyla kırık fazlasıyla hüzün doluydu . Hastane çok kalabalıktı insanlar sürekli koşuşturuyor bir şeylerle uğraşıyordu . Ben ise öylece sessizce oturmuş izliyordum ,görmeden , hissetmeden sadece gözüm onlardaydı . Artık babam son noktaya gelmişti yakalandığı hastalık onu bitirmişti hiç gitmez dediğim yıkılmaz bir dağ dediğim gidiyordu . Sanki herkes boştu herkes sebepsizdi hiç bir şeye anlam veremiyordum öylece babamın başında bekliyordum içimdeki korku her an büyüyordu onu kaybetme korkusuyla bütünleşmişti artık bedenim . Babam , kaybetmekten en çok korktuğun varlığım belkide son nefeslerini alıyordu , üşümeye başlamıştı , elim elindeyken elimi iyice sıktı sanki zaman durdu gözümle gördüğüm her şey gitti ...
Dedi ki ; Murat istediklerimden asla vazgeçme hayallerini hiç bırakma .!
Bir anda çığlıklar kopmaya başladı...
Babam , her anımda yanımda olan adam artık yoktu . Dünyam yıkılmıştı annemin çığlıkları bütün damarlarıma işlemişti ... Bırakma , gitme deyişi içimde bir yara olmuştu , öylece kaldım kıpırdamadan , konuşmadan , kalbimde bir sancı vardı ... Sesim çıkmıyordu bütün dünya üzerimde gibiydi büsbütün kaybetmiştim . Tek varlığımı , tek inandığımı , tek güvendiğimi büsbütün kaybetmiştim .
O soğuk örtüyü babamın üzerine kapatmışlardı gözümden akan yaşları durduramıyordum . Çığlıklar atmak isterken sesim çıkmıyordu içimdeki acı her şeyden ağır geliyordu .. Gözümü açtığımda yine o hastanedeydim , babamı götürürlerken bayılmışım . Uyandığımda ise canım hala yanıyordu . 17 yaşında hayatımın en büyük kaybını yaşamıştım Muratım diyenim yoktu artık hiç olmayacaktı ben hep eksik kalacaktım bir yanım hep yarım kalacaktı herkes gibi hayata tutunamayacaktım her yerde bir eksikliğim olacaktı ... Ben büsbütün kaybetmişliğimle dayanmaya çalışıyordum olacaklara karşı durmaya çalışıyordum ...
Odadan içeri annem girdiği an daha iyi anlamıştım eksik kaldığım yeri , ayakta duracak hali yoktu öylece duvara tutunarak yıkılmışlığını bana belli etmemeye çalışarak yanıma geldi ... Anlamıştım benim için ayakta durmaya çalışıyordu hiç bir şey belli etmeden bana iyi gelmeye kaybetmişliğimi bildirmemeye çalışıyordu . Elimi tuttu ben hep senin yanındayım , dedi .. Elleri buz gibiydi , solmuştu , konuşacak hali yoktu ...
Hiç bir şey demedim öylece sustum ... Çok ağırdı kaybettiğim varlık yeri çok büyüktü .
Kocaman odada yalnızlığımla boğuşuyordum ...
