Bu gün güneş hiç doğmamıştı . Hava karanlıktı sanki , hastaneden çıkıp eve gelmiştik . Ev çok kalabalıktı içi boş insanlarla doluydu , babam defnedileceği içindi bu kadar insan . Eve gelir gelmez babamın çalışma odasına çıktım . Öyle güzeldi ki ,babamın kokusu vardı her yerinde , hiç çıkmak istemedim , gittiğini kabullenemedim. Umudumdu o benim gidemezdi . Masasında duran fotoğrafı aldım elimden tutuyordu ben hiç bırakmaz sanıyordum . Saatlerce fotoğrafa bakarak oturdum. Kırıktım , kaybetmiştim , içimde feryatlar koparken sesim çıkmıyordu , öylece fotoğrafa dalmışım . Amcamın odaya girmesiyle bir anda kendime geldim . Benim herkesten daha güçlü olmam gerekiyordu . Annem beni böyle görmemeliydi .
- Murat cenazeyi defnetmeye gidiyoruz , dedi
Gerçekten gidecek gücüm var mıydı?
Gitmek zorundaydım!
Herkes hazırlanmış beni bekliyordu...
Siyah gözlükler takılmış , siyahlar giyinilmişti.
Karşıda annem öylece bana bakıyordu.
Bakışlarından anlayabiliyordum onun bana ihtiyacı vardı . Ayakta duracak gücü kalmamıştı. Bana dayanarak çıkabildi evden...
Mezarlığa vardığımızda , iki metrelik çukur açılmış benim umutlarımın gönülmesini bekliyordu. Bunları yaşayacak kadar büyümemiştim ... Babamı koydular o mezara , umutlarımı koydular , geleceğimi koydular , herşeyim oradaydı artık...
Dayanamıyorumdum gücüm kalmamıştı .
Yıkılmıştım , atılan toprakları geriye itmek istiyordum gitmesini istemiyordum .
Gitti ..
Sesim çıkmadı , ellerim kitlendi , dilim tutuldu , vücudum kasıldı ...
Artık yoktu , başımı omzuna koyacağım kimse yoktu ... O an anlamıştım sevdiğine sarılmanın değerini , hiç bir şeyin yarım bırakılmamasının gerektiğini ..
Babam gitmez dediğim adam , varlığından güç bulduğum adam artık yoktu ben herşeyimi kaybetmiştim .
