"Mahal kita Hana. Please stay." Narinig kong sabi ni Jin, habang nakaluhod sya sa harapan ko at humihingi ng tawad.
Hindi ko na alam kung saan pa ba ako maniniwala. Saan pa ba ako makikinig, saan ba ako pu-pwesto. Naguguluhan na ako. Mahal kita Jin. Ayan nalang din ang gusto kong sabihin sakanya ngayong nasa harapan ko sya. But, surprisingly hindi ko na magawa yun. Sa sitwasyong to, alam ko madali nalang akong bibigay. Lalo na't, ngayon lang lumuhod saakin si Jin. Pero bakit gabito na yung nararamdaman ko?
Hindi ko na ba sya mahal? Hindi na ba kita mahal Jin?
Unti unti kong tinanggal ang mga kamay ni Jin na nakapulupot sa aking bewang. Habang patuloy na pumapatak ang mga luha ko. Habang unti unti ko ng natatanggal ang mga kamay nya, ganun naman ang paghigpit ng kanyang paghawak. "Hana. No,please. Don't leave me. I'm sorry. Please, nag-mamakaawa ako." And that's the last thing i've heard from him. Dahil sa pagkakataon na yun, tuluyan narin akong naka-kawala sa hawak nya at patuloy tumakbo palayo ng park.
I'm sorry Jin, I can't take this anymore...
BINABASA MO ANG
Permanently stucked
Teen Fiction"Hanggang kailan ako magtitiis?" Isang tanong na palaging gumugulo sa isipan ko. Mahal ko si Jin. Pero bakit ganito? Palagi nalang ba akong masasaktan? Palagi nalang ba ako ang iintindi? Hanggang saan ba ako magtitiis? Hanggang kailan ba kita mamaha...
