Şüphe bir kere sızdığında kanınıza, yırtıp atsanız da damarlarınızı orda kalır, içinizde. Savaşlar verilir, galip oldunuzu sanarsınız halbuki mahkumsunuzdur mağlubiyete. Çünkü yiyip bitirir güveni şüphe. Güven saflıktır oysa ki, duruluktur. Doğduğunuzda lütfedilmiş bir hediye gibi. Tabii bir pusetten ve de nazar boncuğundan kat kat daha değerli bir doğdu hediyesidir. Kocamandır güven, sıcacıktır, samimidir. Ama yaş aldıkça insan yavaş yavaş tüketiyor bu güveni. En acımasızı da sizin güveninizi başkalarının çar çur etmesi. Olacak iş mi bu? Güven tükendikçe insan da tükeniyor, eriyor. Kendine duyacak güveni de kalmadığından yok oluyor. Peki ya birileri hala duruysa, hala temiz, hala huzurlu... İşte gerçek savaş o zaman başlar.
