Lost in the moment.

Κεφαλαιο 1ο

Το ξυπνητηρι χτυπαει και μια καινουργια χρονια ξεκιναει. Απορω κιολας αν κοιμηθηκα και καθολου, το αγχος μου με κυρίευε με αποτελεσμα τα ματια μου να μην κλεινουν. Η πρωτη χρονια λενε ειναι το ζορι...μαλακιες εφτασα λυκειο και ακομα αγχος...αστειο.. Θα ορκιζομουν πως οι αναμνησεις μου απο το καλοκαιρι ειναι αχνες αφου  δεν ηταν και οι καλυτερες. Ολη μερα μεσα μπροστα απο ενα pc βλεποντας ταινιες αλλα φετος πιστευω θα αλλαξουν πολλα.

Αφου εφτιαξα τα καστανα μακρυα μαλλια μου και τονισα με μασκαρα τις βλεφαρίδες των καστανων μου ματιων, κατεβηκα στην κουζινα για τον συνηθισμενο  γαλλικο καφε. Οι γονεις μου ειχαν φυγει απο νωρις για την δουλεια. Η μητερα μου ηταν δικηγορος και ο πατερας μου ασφαλιστης. Οι σχεσεις μας θα ελεγα θα πως ειναι καλες απλως υπαρχουν μερικες διαφορες που μας τα χαλάνε.

Φτανοντας στο σχολειο νιωθω τα ποδια μου να τρεμουν, η παρεα μου ηταν μια κοπελα. Η Τζαναν. Λιγο ψωναρα και μεγαλα βυζια. Τιποτα το ιδιαιτερο. Φετος εχω την αισθηση πως δεν θα ειμαι μαζι της στην ταξη και αρχιζω να φοβαμαι περισσοτερο αφου ειναι η μονη που μπορω να κανω παρεα.

Πηγαινοντας προς τον χωρο της συγκέντρωσης βλεπω να ερχεται κατα πανω μου η Ελιζαμπεθ. Παλια θυμαμαι ημασταν κολλητες αλλα χαρι στις δικες μου μαλακιες σπασαμε. Ηταν ομορφη, ξανθια με γαλανα ματια γυρω στο 1,80.
"Rose omigii τι κανεις?" φωναζει και με παιρνει αγκαλια.
"Ελιι καλα εσυ?"
"Μια χαρα! Πως και δεν ερχεσαι προπονησεις? Εχουμε αρχισει"
"Ναι το ξερω θα ερθω αυτες τις μερες" με την Ελι πηγαιναμε μαζι βολλευ, ο μονος χωρο οπου μιλαγαμε περισσοτερο.
'Τελεια τα λεμε εκει τοτε."
"Ναι.. Τα λεμε."
Δεν με συμπαθουσε, το ηξερα καταβαθος αλλα δεν με ενοιαζε και τοσο.
Αφου πηγα κοντα στην συγκεντρωση βρηκα επιτελους την Τζαναν
"Χαι!"
"Επιτελους σε βρηκαα" φωναξα και καθισα διπλα της.
"Πως νιωθεις?" με ρωτησε και το στομαχι μου με πονεσε περισσοτερο.
"Αγχος, πιστευω δεν θα ειμαστε μαζι"
"Αραξε  φιλεναδα φυσικα και θα ειμαστε"...

Κι ομως ειχα δικιο, με εβαλαν στο τμήμα  2 με τις φιλες της Ελις οι οποιες με κοιταγαν περιεργα.
Καθισα στο τελευταιο θρανιο μονη μου, απεναντι απο την Κρις και την Λανα κοιταζοντας γυρω γυρω σαν τρομαγμενο κουταβι. Αλλα εκει που ελεγα πως δεν γινεται να γινει χειροτερο...εγινε. Εμφανιστηκε το πιο γελοιο ατομο που θα μπορουσε κανεις να ξερει... Ο Vlad. Φακ.
"Rosee τι τιμηη εμαθα θα εισαι μαζι μας φετος"
"Δυστυχώς" ειπα με ειρωνικο χαμογελο και ηρθε και καθισε μπροστα μου.
"Αραξε θα εχει πλακα , δεν δαγκωνουμε" ειπε και μου εκλεισε το ματι. Μπιαχχχ
Μπορει να εχει γωνιες και πρασινα ματια αλλα η συμπεριφορα του και το υψος του υστερουν κατα πολυυ.