Καθομουν ολομοναχος
Σε ενα μικρο παγκακι
Το κρυο ητανε βαρυ
Ετρεμα σαν παγακι
Και ξαφνου με πλησιασες
Πανεμορφη οπως παντα
Καπακι μου συστηθηκες
Αιθαιριο μου πλασμα
Βγηκαμε πεντε ραντεβου
Και εξι σε παρκα βολτες
Και λεω πως "Δεν γινεται.
Θα χρειαστουν καποτες"
Σου ειπα την ιδεα μου
Και με πατας στο ξυλο
Μου κανεις "Εισαι σοβαρος?
Σε βλεπω εγω σαν φιλο"
Και εφυγες και μ αφησες
Μια μερα μεσημερι
Με λυπη πικρη βρεθηκα
Με το πουλι στο χερι
Μα αν με ηξερες καλα
Γλυκια χρυσομαλλουσα
Θα επρεπε να γνωριζες
Πως δεν θα τα παρατουσα
Εκατσα βραδυ σκεφτηκα
Πως να σου τον καρφωσω
Και ηξερα που εμενες
Το σχεδιο να εφαρμοσω
Και μπουκαρα στο σπιτι σου
Καραεξοπλισμενος
Με χλωροφορμιο στο δεξι
Και κατακαυλωμενος
Σε κοιμησα, σε ξαπλωσα
Σε εκανα ανωκατω
Στην κλινη σου ξεσαλωσα
Σου 'σκισα και τον πατο
Να μαθεις τωρα πια μωρη
Πως δεν με περιπαιζουν
Και πλεον δεν θα ξαναμπει
Ποτε κανεις στο φρεντζον
