"Naalala mo pa ba yung panahong nag tra-travel pa tayo? Hon" Malambing na sabi ko sakanya.
"Lahat naman naalala ko e. Di ako makakalimutin no!" Natatawang sabi niya "Alam mo pa yung nagaminan tayo sa isat-isa sa Gyeongbokgung Palace"
"Oo naman! Kung alam mo lang grabe yung kilig ko nun! Ikaw ba naman sabihan ng poging katulad mo ng 'mahal kita' grabe talaga buti nalang at malamig nun kundi naku baka nag liyab na yung mukha ko nun" Tawang tawa kong sabi.
"Happy 5fth anniversary, Hon" Then he kiss me on my forehead.
"Happy anniversary too, Hon" Tumingin ako ng diretso sakanyang mga mata "I love you"
The he kiss me.
"I love you too" He said in the middle of our kiss.
We make love.
***
Makalipas ang ilang araw ay napagalaman kong buntis ako.
Gusto ko ng sabihin agad ito kay Lucas. Gusto ko yung ma-su-surprise siya.
Iikasal na kami sa linggo balak kong sabihin sa kanya ang tungkol dito pagtapos ng kasal.
"Hey! Xandra? Come on, Stop crying this is the day. Eto na yung araw na pinakahihintay ninyo! Im so happy for you. I can't wait until the day you give birth to your baby" Saya ang bumabalot sa boses ni Scralett.
"Grabe kasi e parang kailan lang naging kami to tapos baby na kami then we're going married!" Maluha-luha kong sabi.
Tapos namin mag bigayan I do sa isat isat. We kissed in the middle of the crowd.
Tapos na ang kasal.
Bago pa man kami ikasal ni lucas ay gusto niya'ng paghandaan yung honeymoon pero ang sabi pagtapos nalang ng kasal tsaka pagusapan.
Paano ba naman kasi namin yon magagawa kung buntis ako diba?
Habang nakasakay ako sa sasakyan ni Lucas ay bahagya itong tumigil. Napansin kong nasa tapat na pala kami ng sarili naming bahay.
Gamit ang mga ipon namin ay binili namin ang bahay na ito.
"Ummm... Lucas may gusto ako sabihin sayo" ngiting ngiti ko sabi.
"Ano yun?" Excited niyang tanong.
Hinawakan ko ang aking tiyan at hinimas iyon at tumingin kay lucas ng nakangiti yun lang ang tangi kong naisagot.
"M-magkaka baby natayo?!"
"Oo lucas magkakaroon na tayo ng angel"
After kong sinabi yun sakanya agad na pinaalam namin yun sa mga magulang namin.
Buong araw ang saya namin.
At yung mga nagdaang buwan ingat na ingat siya saakin kahit na lamok ayaw niyang ipadapo sa balat ko.
After months a gave birth to my son. He's name is Doan D. Evangelista.
***
I captured all the memories we do. Kada minuto ata kinukuhan ko siya kasi sobrang saya kahit na pagod kami ni lucas galing trabaho nawawala ito basta makita lang namin ang anak naming si Doan.
Doan is now 4years old kaka-birthday niya lang nung january 5.
Kaso salahat ng saya na natamasa namin ay meron paring lungkot na dumating.
Napagalam namin na nag karoon ng sakit si Lucas. Malala.
Bakit ngayon oa kung kelan sobrang saya nanamin.
Ang sakit. Sabi ng doctor any minute from now pwede ng mawala si Lucas.
Ayoko pa. Wag muna ngayon. Sana pqnaginip nalang ito kaso hindi gisisng na gising ako.
Napagpasiyahan naming pumunta ng america para ipatingin si Lucas kung may pag asa pa kaso wala wala ng pagasa pa. Lahat sila pare-pareho ang sinasabi. Hanggang sa nawalan na siya ng pag-asa.
March 15,2017 5:35am
Pumunta kami sa isang beach dito sa america ako, si Doan at si Lucas sakay ng kanyang wheelchair.
Pagdating namin dito pataas na ang araw.
"Baby, im sleepy" nanghihinang sabi ni Lucas.
Nagsimula ng tumulo ang mga luha saaking mga mata.
Bakit?. Tanging tanong na gusto kong masagutan kaso di ko den alam.
Alam ko na ang ibigsabihin niya alm kong pinipigilan niyang mamatay. Alam kong di niya yun mapipigilan.
Huminto ako ng malapit na kami sa may dagat 1meter away from the sea.
Pagkaginto ko ng pagtulak sakanyang weelchair ay hinili ko agad ang namin at niyakap siya.
Ngayon ramdam ko na naghahabol na siya ng hininga at hindi ko kaya. Ayoko pa.
"Daddy? Please don't leave us" bulong sakanya ni Doan.
Wag muna. Nakita kong umalis na pagyakap si Doan sa kanyang ama.
Humahagul-gol ito ng iyak. Diko kayang makita siyang ganyan.
Parang kailan lang ang saya panamin lahat ng mga travels namin sobrang lakas tapos ngayon eto nagaagaw buhay siya sa harap namin.
Bakit ano bang ginawa ko para parusahan akon ng ganto. Ayoko palakihin ang anak namin ng walang ama.
Pero kung eto na talaga hahayaan ko nalang...
"Please, just wait until the sun rises..." Bulong ko sa kalagitnaan ng paghikbi ko.
Ramdam ko na hindi na siya humihinga dahil nakayakap lang ako sakanya. Mas lalo akong umiyak dahil don.
Wala na siya. Paulit ulit na nasa isip ko.
It's March 15,2017 6:30am...
Umalis ako sa pagkakayakap sa kanya. At tumingin sa kalangitan.
He wait until the sun rises...
