ARIZA

1. BÖLÜM

Bazen olur ya ; İçine çekmek istediğin nefes ciğerlerine ulaşıncaya kadar titrer , ruhunun daraldığını hissedersin.

Asla geçmeyeceğini bile bile acıyı çekersin. Her şeyden vazgeçmek için sebeblerinin olmamasını dilersin .

Her şeyden , herkesten .... Hatta kendinden, kafanın içindeki düşüncelerden bile kaçmak istersin.

Benim , varlığına şükrettiğim yokluğuna küfrettiğim ailem vardı. Ailem bana kan bağlarıyla bağlı değildi , onlarla aramda öyle bir bağ vardı ki can bağının paha biçilmez olduğunun kanıtıydı .

Bir annenin şefkatli dokunuşlarını , bir babanın olgun tavrını , bir ağabeyin korumacılığını barındıran , can bağlarıyla kenetlendiğim ailem vardı.

Fakat şu sıralarda eskiye dair hiçbir bağlılığım yoktu. Öfkeliydim ... Annesinin ısrarıyla en sevdiği oyuncağını zorla komşunun kızıyla paylaşan çocuğun duyduğu öfke kadar masum değildi öfkem.

Çünkü hissettiğim tüm öfke , nefret , yalnızlık bir başkasına karşı değildi. Bir harabeden arta kalan toprak yığınını andıran benliğime karşıydı bu hissettiklerim.

Aras " Gerçekten çok sıkıldım Hazal ." dediğinde acıyı daha derinden hissettiğimi görmüyor muydu ?

Hissettiklerinin aksine ukala bir tavır takındım. Gerçekten düşüncelerimi söylersem belki canımın acıdığını görür diyeydi tüm korkum. Onlarda yarattığım güçlü kız izlenimi sarsılmamalıydı.
" Ne tesadüf ama ! "

Yüzümdeki silik sırıtışa öfke ile bakıp ciddiye alınmadığı için daha ağır sözler söylemek istediğini her halinden belli eden Aras'tan gözlerimi kaçırdım.

Evimin geniş ve görkemli penceresinden dışarı bakmaya başladım. Güneş batmıştı ama hava kararmamıştı , gökyüzü grinin en güzel tonuna bürünürken içimden ' keşke hava hep böyle olsa ' diye geçirdim.

Hayatımın sonuna kadar kış ve Sonbahar mevsiminde yaşarım.

Aras'ın öfkeli ve çıkardığı tok sese birde Rüya'nın çemkirmeleri dahil olunca söylediklerine kulaklarımı tıkadım. Kafam bu kadar doluyken onların kurduğu cümleler kulaklarımda uğuldayıp, bir anlam kazanmadan kapı dışarı ediliyordu.

Genellikle sessizliğin hakim olduğu , duyulan seslerin bile kahkaha olduğu evde şimdi haykırışlar hakimdi. Nedeni o kadar saçmaydı ki ...

Yaşattığım tüm problemlerde bana müsamaha gösteren , notlarımı şişirip , devamsızlığımı silen , her türlü küstahlığa olanak sağlayan okuldan atılmış olmamdı.

Keşke gerçekten haksız olsaydım da tüm bu insanlar bu yüzden üzerime gelseydi. Keşke gerçekten yargılamadan dinleyebilselerdi.

" Kesecek misiniz artık sesinizi ? Bu sefer haksız değilim."

Gerilmemin verdiği huzursuzluk ve sinirlerimin altüst olması yetmezmiş gibi haklı olduğuma inanmak istemeyen bir aile fertlerine sahibim. Cevap vermelerini bile beklemeden arkamı döndüm ve uzun adımlarla salondan çıkıp merdivenleri tırmanmaya başladım. Odama girmeden hemen karşısında yer alan banyoya girdim. Aynadaki yansımama bakmamaya çalışarak yüzümü defalarca avucumdaki soğuk su ile temas ettirdim.

Eğdiğim kafamı kaldırarak havlu ile kurulayıp düşürdüğüm omuzları yeniden dikleştirerek odama geçtim. Alt kattan sesleri geliyordu ama kulak verecek kadar umursamıyordum.
Masanın üzerinde bulunan siyah kulaklığı alarak pencereden dışarıyı seyretmemi sağlayan pufa oturdum. Düğüm olmuş kabloları uzun uğraşlar sonunda çözüp rastgele listemden bir müzik açtım. Kulaklıkları takarak derin bir iç çekerek gözlerimi yumdum.

Başımı ağrıtan düşüncelerden , yaşanmışlıklardan ve duygu karmaşasından kulaklığımın kulağımdan çıkartılması ile ayrıldım.

Kafamı sola çevirdiğim an odasındaki pufu getiren ve benimkisinin yanına koyup üzerine oturan daha sonra sıkıntı dolu kahve gözleri ile bana bakan Aras'la karşılaştım. Şaşkın yüz ifademi Yok edip yerine buzdan duvarlarımın arkasında koleksiyonu bulunan, ifadesiz görünmemi sağlayan bir maske taktım. Donuk bakışlarımı tekrar camdan dışarıya çevirdim.

" Konuşalım mı ? " diye soran kişi az önce bağırıp suçlayan Aras değildi kesinlikle ; sesinde sakinlik baş gösterirken bakışları fazla anlayışlıydı.

" Aynı konu ise kastı cidden. " dedim.

Derin bir nefes aldı ve " Fazla yüklendim biliyorum ama birde benim açımdan bak, kaç defa oldu? kendini ezdirme ama bu kadar da dik kafalı olmamalı -"

" Aras uzatacak mısın? " Dedim bıkkın bir şekilde oda anlamış olmalı ki " Hangi okula kayıt olursan ol bende yanında olacağım."

" Hayır Aras bu defa değil, seni peşimden sürüklemek istemiyorum. " sesim net ve itiraz kabul etmeyecek bir tondaydı ama boş boş yüzüme bakıyordu. İç çekerek "Bunun olmayacağını biliyorsun. " dedi.

Tüm hücrelerime asla önüne geçemediğim öfke nüksederken kendime karşımdaki kişinin Aras olduğunu hatırlatarak sakin kalmaya çalışıyordum.
" Defolup bulamayacağınız bir yere gitmemi istemiyorsan daha fazla damarıma basma sonuçları umurumda dahi olmaz. " dedim.

" Senin yanında olmak zorundayım. "
" Öyle bir zorunluluğun yok! Bir süre sıradan bir devlet okuluna gitmek istiyorum. Tek başıma kalıp kafa dinlerim. "

Biraz şaşkın ve sinirli bir şekilde gözlerimin içine bakıyordu derin bir nefes alıp,

" Sana iyi gelmiyor muyuz yada çok mu bunalttık ? " Anlamıyordu , anlamayacaktı...
" Bir süre uzak kalsak iyi olacak . Yeraltına geri dönmemden korkuyorsan, endişe etme. Tutamayacağım sözleri vermem. "

İşte tüm sorun buydu. Biliyorum bu sözümle canını yaktım Ama başka çarem yok . Aras hiçbir şey söylemedi. Dümdüz bakışları ile gözlerimin içine bakmaya devam etti. . İtiraz etmek bağırıp çağırmak istiyordu, haksız da sayılmaz ama artık peşimden sürükleyip başına bela açmak istemiyordum. Onun çok daha iyi bir geleceği olabilirdi. Benim yanımda olduğu sürece sicili lekelenebilirdi , bunu anlamasını beklemiyordum ama ... Benim onlardan uzak durmam onları daha güvenli kılacak.

"Peki " dedi . Sesindeki kabulleniş beni mutlu etmek yerine canımı yaksa da sessiz kalmaya devam ettim. Kahve gözlerini gözlerimden ayırarak pencereden yavaş yavaş batan güneşe çevirdi. Ardından yavaşça ayağa kalkıp arkasını dönerek odamdan çıktı. Kapı sesini duyduktan sonra dik tuttuğum omuzlarımı düşürerek gözlerimi kapattım . Kafamı pufa yasladım. Derin bir nefes alıp düşüncelerin arasında boğulmam için kendime yer açtım..

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌