- 4 saat önce -
''Hayır baba'' dedim, ''Gerçekten düğünleri sevdiğimi düşünüyor olamazsın değil mi? Tanımadğım birçok akrabanın dans etmelerini ve abartılı saçma makyajlarının neyini sevebilirim ki? ''
Babam gözlerini yoldan ayırmadan cevap verdi. ''Sevdiğin tek bir şey bile bilmiyorum Daphne. Nasıl bu kadar uyumsuz olabiliyorsun ki? Sadece birkaç saat duracağız ,söylenmeyi bıraksan iyi olur.''
Yanaklarımı şişirip önümdeki dergiye döndüm. Eteğin verdiği rahatsızlığa dikkat etmemeye çalışıyordum. Gözümdeki eyeliner panda gibi hissetmeme sebep oluyordu.Gece yolculuklarını hep sevmişimdir,ama kulaklığım ve eşofmanlarım olmadan kabustan başka bir şey değildi.Sadece adlarını bildiğim ve sıkıcı derecede mutlu bir çiftin evlenmesini izlemek kusmak istememe neden oluyordu.Düşüncesi bile. Joy'un böyle şeylerle işi olmayağınıo bildiği için daha rahattı. Telefonun ekran kilidini açıp bildirimlere baktım. 0 yeni mesaj. Göz devirip telefonu çantama fırlattım.Aklına gelmemiş olduğum düşüncesi beni delirtiyordu.Tamam,belki son tartışmamızda biraz sert konuşmuş olabilirdim,belki biraz fazla.Yine de bu saatlerce mesaj atmamasını gerektirmezdi değil mi?
Yol bitecek gibi değildi. Gidene kadar uyumaya karar verdim. Kan bağımız dışında hiçbir ortak noktamızın olmadığı bir avuç insan için bu kadar yolu sadece babam giderdi.
''Anne yanında yastık olmalı.Verebilir misin?''
Annem kısa bir tereddütün ardından kemerini çözüp yanındaki bölmeden bir yastık buldu. İki koltuğun arasından geriye uzanıp yastığı bana doğru verdi. Kolumu uzatırken babamın yaptığı ani frenle kafamı sürücü koltuğunun arkasına çarptım. Bir şey bize çarpmış gibiydi,veya bir kamyonet. Ne olduğunu biliyordum ama söyleyemiyordum. Çığlık atmak istiyordum ama boğazım düğümlenmiş gibiydi. Sadece 2 veya 3 saniye sürdü.Son gördüğüm şey annemin içindeki korkuyu yansıtan tek şey olan büyüyen gözleri ve yanındaki camın parçalanıp yüzüne girişiydi. Bir an için Joy'u yanımda hissettim.Sonrası simsiyah sessizlik.
***
Adımlarımı hızlandırıp Joy'a sarıldım. Yeniden ağlamaya başlamıştım. Gözlerim çökmüş,eyeliner tamamen yanaklarıma akmış,boynumda ve giysilerimde kurumuş kanlar varken beni görmesini istemezdim ama bunu düşünecek durumda değildim.Geri çekildiğimde ceset torbalarına ve sarı şeritlere bakan dehşet dolu gözlerini gördüm.Sonra bana döndü. az önce gözlerindeki dehşeti şimdi acıma duygusu bürümüştü.O da bana acıyordu.Herkes gibi.Beklemediğim kadar berbat bir duyguydu.
Şimdi ne yapacaktım? Bildiğim tek şey hiçbir şeyin aynı olmayacağıydı. Tek bir kaza,bütün hayatımı 2 saniye içinde eskisinden tamamen farklı kılmayı başarmıştı.Tek başıma ayakta durabilecek kadar güçlü değilim dedim kendi kendime. Değilim.
Joy uzanıp sağ elini karışık saçlarımdan geçirdi. '
''Bunu atlatacağız,tamam mı?Ne olursa olsun beraber atlatacağız.Ben hep senin yanındayım.''
Yavaşça başımı salladım.Konuşamıyordum.Son 4 saattir tek yaptığım annem ve babamın isimlerini bağırarak ağlamak ve benimle konuşmaya çalışanlara karşı susmaktı.Sanki cevap vermediğimde tüm bu acı bitecekmiş gibi.
Haksızlıktı.Onların ölmesine karşılık benim birkaç morlukla kazayı atlatmam haksızlıktı.Yaşamam haksızlıktı.Son bir kez onlara sarılamamam haksızlıktı.
Burnumu çekip başımı Joy'un göğsüne yasladım.Dayanabileceğim,gerçekten yanımdaki tek insan oydu.Gözlerimi yanıma yaklaşan polise çevirdim.Onları kimin çağırdığını bilmiyordum.Zifiri karanlık gecede üzerimizden yükselen alevler dikkat çekmiş olmalıydı.Çarptıktan sonra hiçbir şey olmamış gibi yoluna devam eden piçten polis çağırmasını beklemiyordum tabii ki.Ve ambulans.Kenarda bekleyen lanet ambulansın hiçbir şeye yarayacağı yoktu. Ne yapacaklardı? Ölüler tedavi edilemez tabii değil mi.En fazla geride kalan yarı ölü kızın morluklarına buz tutabilirlerdi.Buza ihtiyacı olan tek parçam kalbimken.Hiçbir şey tekrar düzelemeyecekti.Yapacakları hiçbir ilkyardım içimdeki cam parçalarını iyileştiremeyekti.Cam parçası isabet etmeyen tek kişi benken,aslında en çok şarampol parçasının içime saplandığı kimse bilemeyecekti.
