LOSSE HANDEN

VIJF

VIJF
Youth, Glass Animals
Nu – Eli

Ik haalde nog eens diep adem en duwde toen op de bel. Het huis waar ik voor stond was dat van mijn psychologe. Het was een simpel rijtjeshuis dat voldeed als haar praktijk. Buiten, naast de deur, stonden een paar potten met verscheidene bloemen erin. Ik was nooit geïnteresseerd in bloemen geweest, dus ik zou nooit weten wat de lastige namen van de gekleurde plantjes waren. Ik vond het leuk om naar die dingen te kijken, maar verder niet. Zelf had ik overigens ook geen planten of bloemen in huis. Ik zou ze vergeten water te geven.

De deur werd al na een paar seconden opengedaan. Miriam, zoals ze heette, stond pontificaal in de voordeur. Het was een aardige vrouw van achterin de dertig. Zoals altijd had ze zich zorgvuldig gekleed en was er niets op haar voorkomen aan te merken. Ze droeg een wijd zittende zwarte broek met daarop een rode blazer waar ze een witte top onder had. Sierraden droeg ze zelden tijdens de keren dat ik haar zag, maar nu zag ik dat ze een kleine zilveren ketting om haar hals had.

Ik moet zeggen dat ik mezelf elke keer weer moest dwingen om te gaan. Ik deed dit om Mark, mijn baas, niet teleur te stellen. Net voordat ik weg zou gaan, was er een melding binnen gekomen dat er een moord was gepleegd. Ene Sebastiaan Schutte. Meer had ik jammer genoeg niet mee kunnen krijgen, want Mark was naar me toe gestampt en had me gevraagd of ik niet al weg moest naar een afspraak. Ik had niet tegen hem in durven gaan, had snel geknikt waarna ik het gebouw zowat was uitgerend. Ik vond dit eigenlijk helemaal niet leuk, ondanks mijn trouw aan Mark. Mijn psychologe was aardig, zeker, maar ik hield hier gewoon niet van. Ze had bepaalde ogen en ik kon die ogen bepaald niet uitstaan.

Dit lijkt misschien raar om te zeggen, maar sommige mensen hebben ogen die dwars door je heen kijken. Het zijn mensen die als het ware aanvoelen wat er in je omgaat en je kunnen lezen als een open boek. Ik kan daar niet tegen. Ik word er ongemakkelijk en nerveus van. Het geeft me het gevoel niets te kunnen verbergen.

Ik liep achter Miriam het huis binnen naar de kamer waar we altijd zaten. Nee, ik ging niet op een of andere ligstoel zitten zoals men altijd lijkt te denken, maar ik zat wel op een lekkere stoel. Ik denk dat ze denken dat als je lekker zit, het praten ook wat makkelijker zou gaan. Ik heb geen idee of de grote stoel van donkergrijs stof enig effect had, want ik vond het nog steeds niet fijn om hier min of meer te moeten zitten.

'Hoe gaat het met je?' vroeg Miriam.

Ze leek oprecht geïnteresseerd naar het antwoord, maar ik wist dat ze dit aan iedere cliënt van haar vroeg die op mijn plaats in de stoel zat. Elke keer dat ik hier kwam, begon zo en ik kon bijna niet anders dan subtiel naar haar lachen.

Want dat is wat je doet, lachen naar mensen die vragen hoe het met je gaat. Net doen alsof deze vraag hen herinnert aan alle mooie dingen die op dit moment in hun leven aan de gang zijn. Dit is natuurlijk helemaal niet waar, voor niemand. Deze vraag doet juist het tegenovergestelde. Het laat je denken aan de dingen waar je liever niet aan herinnerd wilt worden, laat je achter in een staat van paniek omdat je nu tegen jezelf moet gaan verantwoorden waarom je niet gewoon eerlijk antwoord kunt geven.

Ik bedoel, iedereen zegt op deze vraag dat het goed gaat. Iedereen verzint dan snel even iets dat inderdaad goed gaat, om dat te kunnen vertellen en de irritante on ongemakkelijke vervolgvragen te kunnen ontwijken. Als je ze een voorbeeld geeft, zullen ze wel stil zijn. Hoop je dan.

'Goed,' zei ik, 'het werk is druk, maar dat vind ik fijn. Hoe gaat het met jou?'

'Ook goed, het gaat zijn gangetje, hè. Wat doe je naast je werk?' vroeg Miriam.

Kijk, dit was nu iets dat ik niet uit kon staan aan psychologen, of in ieder geval aan Miriam, ze praatte nooit over zichzelf. Natuurlijk, jij zat hier om over jezelf te praten en om, stom gezegd, al je problemen uit de storten, maar kon het niet een normaal gesprek worden? Ik wilde niet enkel over mezelf praten, dat voelde egoïstisch. Plus, ik was oprecht ook geïnteresseerd in haar.