Disembodied Soul

I would love to travel but not here in the place I'm now existing. Where my existence seemed unseen. How I wish they see me the way I see them. I don't want to feel denied the way I felt whenever I talk to them and they will ignore me. I felt full but there is something missing. Seriously, I am not afraid to die. I am just afraid on how to die.

CHAPTER 1: FIRST DAY: BAD DAY

Outside of our house tinitignan kong mabuti ang HARLEY DAVIDSON Motorcycle na to. Sabi kasi saken ni Dad pag napagawa ko 'to sakin na. Nakita ko kasi to sa garahe nya, motor nya pala to nung binata sya.

Napagawa ko na, that means akin na to walang bawian. I'll use it later pagpasok.

"Bakit mo naman yun binigay sa kanya? You know your Son! Napaka-balahura non! Careless! Walang pakundangan! Remember? Binigyan mo sya non ng motor tapos sumali sa race. Anong nangyare? Sira na nga motor nya, pati sya damaged!"

That's Mom.

6am pa lang ng umaga ganyan agad bungad nya. Ganda ng entrance nya no? Great.

Di pa naman ako nakakalabas ng gate kaya lumapit ako ng pinto. I know nasa sala lang sila. Naririnig kong mahinahong nage-explain si Dad.

"Di mo alam kung ano napag-usapan namin. Saka ang aga-aga sigaw ka ng si-"

"Wala akong pakealam!!! Ang laki laki na ng nagagastos natin sa kanya! Malaki na sya, yet immature pa din!"

Sakit sa tenga.

"Ipinangako ko sa kanya yu-" Di ko na pinatapos si Dad. Laging di nakakatapos ng Sentence si Dad no? Bastos kami eh.

Pumasok na ko sa loob para kunin ang bag ko at magpaalam at the same time.

"Alis na po ko."

Hahalik sana ko kay Mama na nakapamewang kaso bigla syang umalis at bumalik sa kwarto nila.

Ti-nap ni Dad ang balikat ko

"Mag-ingat ka 'Nak."

Tumango na lang ako at kinompose ang sarili. Sabay umalis.

It's okay.

It's always okay.

It should be okay.

Ganun na talaga sya saken.

Dapat sanay na ko.

Kahit bata pa lang ako galit na sya saken, 'di ko alam kung bakit.

Ninsan gusto ko na syang tanungin bakit ba sya ganun saken.

Bago pa man ako maging ganto naging mabuti naman akong anak sa kanya pero mali pa din ako. Hindi ako naging tama sa kanya ever since. Mahirap kasing magpa-impress sa mga taong hindi alam ang salitang APPRECIATION.

By the way, I am Neil Andrew Francisco.
But they Call me Drew.
18 years old and Senior High School na ko.

As I was driving along the way may tumawid na matanda. Pumreno na ko bago ko pa sya mabangga.

Pagkakita ko, nalaglag na yung mga bitbit ni Manang tapos ilang inches na lang ang layo ko sa kanya.

"Naku Anak! Pasensya ka na!"

Sabi ng matandang naka-white duster na to na merong medyo makapal na jacket.

Medyo nakakainis!
Pano kung nabangga ko sya? Edi yari ako.
Haaay nako naman mga babae.

Tinanggal ko yung helmet ko. Nakita ko na sya ng malinaw.

I guess she's in the mid 60's or 70's basta mga ganung edad.