MBAODB

Chapter 2

Lumipas ang araw at ang buhay kong tahimik at madilim nagkaroon ng kulay.Yung bang dating ayaw pumasok ngaun excited pa.He came like a rain like how he erase every dark past Ive had.Hes also my sun,my energy...

my life.....

di ko yata kaya kung siya mismo ang mawawala sa buhay ko.

October 11 20**,masaya na ako eh okay na ako diba.

Pero bakit?..bakit hanggang ngaun masakit pa rin.Bakit kailangan pang dumating ang araw na to.Matamlay akong bumangon sa aking kama at gumayak na para sa aking pagpasok kahit na,napakaaga pa para sa pagpasok.

Pagdating ko sa school bumalik na naman yung pakiramdam na nagiisa ako,ako na lang,ako na lang sa mundong ito.Kahit na may mga taong nasa tabi mo kumakausap,nagkukwento pero hindi pa rin nawawala ang nararamdaman kong sakit.

At SIYA andyan na naman sya akala ko kayang nyang tanggalin ang lahat ng sakit pero hindi pala.

"Hi Gab"-sabi nya pero hindi ko siya sinagot nagpatuloy lng ako sa paglalakad......

"uy mamansin ka naman"-sya pero hindi ko pa rin sya pinansin 

At nagtuloy ang araw na kahit isang salita hindi man lang nasabi ng bibig ko.......Pagkauwi ko ay hindi na ako kumain at dire diretso na lang sa aking kwarto.Humiga ako sa aking kama at nilibot ng tingin ang buong kwarto ibang iba na ito sa dati,bat kase ikaw pa yung nawala?bakit binigay mo yung buhay mo para sa akin?sana pala yinakap na lang kita para sabay tayong maglalakbay at hindi na maghihiwalay pa sa kahit anung mundo pa.

"Anak may bisita"-sigaw ni mom mula sa labas ng kwarto ko na hindi ko na lang pinansin.

"uy"-tawag sa akin,ni hindi ko man lang napansin ang pagpasok nya tiningala ko ang ulo ko at nakita ko na naman siya.Ano nanaman kaya ang kailangan niyang gawin dito I have no time for him.

"uy bat ka umiiyak"-sabi nya at dali-daling lumapit sa akin para punasan ang luha ko.

"uy okay ka lang ba,ano bang problema"-tanong nya na hindi ko ulit sinagot imbes yinakap ko sya at umiyak ng umiyak.

"shhh thats okay ilabas mo lang yan"-sabi niya habang hinahagod ung likod ko

."ikwento mo sa akin handa akong makinig"-sabi niya at nilayo ako sa kanya at pinunasang muli ang aking mga luha.

"Masakit pa rin pala ngayon kase yung araw ng pagkamatay niya hindi ko pa rin matanggap kasalanan ko kase"-sabi ko at kinuha ang isang box sa ilalim ng aking kama