"Wie ben jij?" vroeg ik. Het meisje hoorde haar niet. Ik schudde aan haar schouders. "Wie, ben, jij? vroeg ik opnieuw. Het meisje leek íets te voelen maar ze wist niet wat. Ze keek angstig om zich heen en haar lip begon te trillen.
"Nee! Niet huilen..!" Zei ik wanhopig.
Het meisje keek bang om haar heen en stond langzaam op. "Niet weg gaan..! Wie ben jij?" vroeg ik. maar ze reageerde niet, en rende weg. "Wacht!" Het had niet veel zin. Ik keek waar ze naartoe ging, en rende achter haar aan door de struiken en bomen, proberend ze te ontwijken. Ze rende over hetzelfde paadje als ik kwam. Het meisje keek steeds bang om haar heen terwijl ze verder rende. Bang of er iets achter haar aan zat. -Wat ook zo was, ik!-
Het meisje kwam aan bij het laatste stukje, en ze liep het stukje snel.
Ik hoorde iemand een naam roepen;
"Frederique?! Eindelijk daar ben je!" hoorde ik een jongen zeggen van ongeveer zo'n 17 of 18 jaar. "Ik heb je overal gezocht, kom maar." zei hij op een kleffe manier. Ik bleef even staan. "Ew" dacht ik. Ik rende snel het paadje af. Ik keek om me heen, "waar is ze nu?". Ik hoorde de stemmen vervagen.
"Wacht!!! Waar zijn jullie nu??" schreeuwde ik hard.
Er liep net een oud vrouwtje langs. Het oude vrouwtje schrok van mijn geschreeuw op en keek me aan alsof ik verkleed was als een clown met een toverstokje. Ik keek haar een beetje wanhopig aan. "Ben je je ouders kwijt meissie?" vroeg ze met een krakende stem. "Euh.. Nee, eh ,ja, zoiets." het oude vrouwtje liep verbaasd verder.
JE LEEST
De tijdloze plek
PertualanganDit verhaal gaar over een meisje: Zoë. Zoë heeft haar eigen plekje, in het park. Het park ligt aan een mooi bos, en daar in het bos is haat speciale plekje. Ze schrijft haar liedjes daar, en komt er tot rust. Maar als ze een keer daar is, is er...
