Love Against Death (2017)

Kabanata 24

Kabanata 24

Masakit na...

Ariela's POV

Nang masilayan ko ang nagpahinto ng pintig ng puso ko. Tila pinako ako sa kinatatayuan ko ng makita sila. Paano niya yun nagawa? Nabagsak ko ang hawak hawak kong prutas para sana sa higad na 'yun at hindi ako nagkakamali sa tawag ko sa kaniya.

Biglang tumunog ang isa sa mga kantang nagpaiyak sa akin.

Di ko namalayan
Naglalaro na lang pala tayo
Akala ko ipaglalaban
Ako lang rin pala ang matatalo

'Di na ba sapat?
'Di ba ako sapat?

Hindi nga ba sapat ang pagmamahal ko sa kaniya?

Mananatili bang
Langit lupa ang pagitan
Nating dalawa
Wala na ba akong pag-asa?
Na muli kang mahagkan
Parang araw at buwan
Kahit na isang saglit man lamang

Mananatili ba?
Langit at lupa

Siguro nga ang pagitan namin ay langit at lupa. Kung sa ibang kahulugan, magkaiba ang mundo namin. At nangangahulugan na hindi kami pareho sa isa't isa.

Ako'y hindi makawala
Sa yakap mong parang sumusuko
Bakit 'di makawala?
Ano pa bang magagawa?
Kung ang pag-ibig ay maglalaho

Ganito pala ang feeling ng masaktan. Ang sakit. Lalo na't hindi mo ito inaasahan sa taong mahal mo. Na akala mo ay hindi ka niya kayang saktan. Di ako makapaniwalasa nagawa niya.

'Di pa ba sapat? ('di pa ba sapat?)
'Di ba ako sapat? ('di pa ba?)

Mananatili bang
Langit lupa ang pagitan
Nating dalawa
Wala na ba akong pag-asa?
Na muli kang mahagkan
Parang araw at buwan
Kahit na isang saglit man lamang

Mananatili ba?
Langit at lupa

Padahan na akong aalis
'Di ko na pipilitin
Pagtagpuin ang 'di na maaari
'Di lahat ng sugatan
Tama ang pinaglaban

Paalam na
Paalam na dahil

Mananatili nang
Langit lupa ang pagitan
Nating dalawa
Natuyo na ang pag-asa
Na muli kang mahagkan
Parang araw at buwan
Kahit na isang saglit wala na

Mananatili na
Langit at lupa

Pagkatapos ng kanta ay naiiyak ako.

Nang mapatingin sila sa akin, hindi ko alam kung anong pumasok sa isipan ko at napatakbo ako. Naiiyak ako. Pinangungunahan ako ng galit at lungkot. Galit dahil sa kawalangyaang ginawa nina clark at lungkot dahil parang ipinapakita lang niya na di na niya ako mahal ko.

Sumakay ako ng elevator. Buti na lamang pala at nakasunod agad ako ng mabilis sa kanila. Dahil baka kung saan humantong ang halikan nila at makagawa sila ng sala.

Pagkababa ko ng first floor, napahinto ako. Biglang bumuhos ang mabibigat at makahulugang luha sa aking mukha. Nagawa ba niya talaga yun? Hindi a siya masaya sa akin at nagawa niya yun? May pagkukulang ba ako?

Wala na sana akong balak na tumakbo kaso biglang may tumawag ng pangalan ko. Sino pa nga ba ang naghahanap ng kapatawaran?

Napatakbo muli ako. Kahit na dinapuan na ako ng hapo, sige sige lang ako sa pagtakbo. Pero talagang mapaglaro ang tadhana at hinarangan ang daan ko nang mga busy'ng nurse na bitbit ang mga may sakit. Hayaan na nga, balato ko na to sa mga nurse.